scandjvutmp22201

228

regami zarzucali je pod lodem. Od nich jednak dowiedział się ostatniej sezonowej nowiny, że Lelija wróciła.

—    A Dżjanha?

—    O nim nie słychać.

—    Gdzież się teraz dziewczyna znajduje?

—    Gdzież się ma znajdować? u Andrzeja! Ojciec ją przyprowadził.

Ponieważ nowinę tę przyniósł mu „Długi", Paweł nie bardzo mu dowierzał, ale inni powtórzyli to samo,' a wkrótce i sam Tunguz zjawił się u niego.

—    Córka przyszła! — wyrzekł zgodnością człowieka, który znów coś posiada, i siadł śmiało na pierwszem miejscu. Gawędzili dość długo, choć porozumienie utrudniał wyszukany rosyjski żargon starego.

Z postępem zimy do źle opatrzonej, licznemi dziurami świecącej jurty Pawła począł się wdzierać chłód. Przez cienkie, nieszczelnie do framugi przystające okienka, zrobione z pęcherza i skór rybich, dęło jak przez sito. Paweł nie zdejmował kożucha i z niecierpliwością oczekiwał św. Szymonaj kiedy do domów zejść się mieli łowcy i złożyć wiec. Tymczasem pocieszał się, że wszędzie zimno, wszędzie dmie, gdyż nigdzie jeszcze nie skończono jurt obma-zywać, nie wstawiono lodów do okien. W wigilię wspomnianego powyżej święta dano mu znać przez umyślnego posłańca, że gromada prosi go na dzień jutrzejszy do jurty Andrzeja, gdzie zebrać się mieli wszyscy „szanowni".

Stawił się w oznaczonej porze i, siadłszy w kole już zgromadzonych „szanownych", zaczął przysłuchiwać się obradom. Pomimo znacznych postępów w mowie krajowej, rozumiał jeszcze z trudnością te dźwięki, zlewające jsię jakby w eden strumień, za-