scandjvutmp22601

—    Miarkuję coś niecoś, ale wyobrazić nie mogę... — powtarzał zafrasowany.

—    Cóż oni mówią?

—    Mówią „szy“, to jest niby: tak! ale to nie znaczy, że przyzwalają, jeno tak... przez grzeczność! Mówią też: Co-Cun-tań... co jest ich niby gienerał-gubernator!... Mówią też, że Ti Duna ¹) ich niema, że wyjechał... tensam Ti Dun 1...

Palankin

—    Powiedz im wyraźnie, że pójdziemy bez konwoju, że pytać nie będziemy ich o pozwolenie!... — rozkazał naczelnik.

—    Jakże im powiem, kiedy ja tylko „miarkuję", a wyrazić sam nie-zdolen jestem !... — wymawiał się Małych.

—    Jak chcesz, tak

mów!... Jak umiesz, ale niech wiedzą, niech wszystko wiedzą!... — nalegał groźnie baron.

Po krótkiej, energicznej przemowie w narzeczu kjach-tyńskim, udało się nareszcie Małychowi przekonać Siuja i ten groźbę przetłumaczył.

Urzędnicy kłaniali się grzecznie i mówili długo i w odpowiedziach ich stale powtarzało się: „Co-Cun-Tań“, „Ti Dun“, „chun-chu-tza“ (rozbójnik).

—    Bez konwoju nie zgadzają się, powiadają, że tam powstanie, że bez konwoju nigdzie nas nie kazano puszczać, że Ti Duna niema... Że za to im głowę utną!... — zadecydował Małych.

Zamorski djabeł. 4 49

1

Ti Dun, naczelnik wojennego okręgu.