scandjvutmp24f01

—    Tu jest!... Tu było... Jam nie winien... — powtarzał uparcie Sodmun.

—    Powiedz mu, Siuj!... — kazał baron — powiedz mu, źe ponieważ on ma taką myśl, że tu jest, to niech idzie i szuka... Niech idzie z bratem i szuka!.. Jeszcze nie ciemno!... Niech idzie i niech nie wraca bez wody... Dosyć on nas wszystkich namordował... Czemu mówił, że drogę zna? Niech szuka!...

Zdjęto juki z wielbłądów i zrąbano na ogień stary, zwodniczy pień. Część ludzi jak rozszalała nie ustawała w kopaniu studni, węszyła w jamach ożywczą żyłkę wilgoci, przytulając spękane usta i rozpalone twarze do mokrych piachów.

Inni jak błędni krążyli wśród wzgórz. Nagle rozległ się krzyk niezwykły i Mongołowie w popłochu umknęli od jednej z wydm.

—    Jerlik!... Dżołmus!... Chu-tzyL. — krzyczeli wystraszeni.

—    Co to ? Co się stało ?! — pytano zewsząd.

—    Małych, Siuj!... Chodźcie tutaj!... Co oni mówią? — pytał trwożnie baron.

Siuj nie odpowiadał i cofał się dalej od uciekających; Małych z wahaniem spoglądał na wydmę, gotów lada chwila przyłączyć się do zbiegów.

—    Oni powiadają: „czort“, to jest zły duch!...— odrzekł nareszcie drżącym głosem.

Brzeski, topograf, doktór pobiegli natychmiast we wskazanym kierunku. Z ziemi wystawał wpółzawiany kościotrup koczownika. Wsparty na prawym łokciu, zdawał się wydzierać z więżących go do pasa piachów. Czarny warkocz, ocalały na żółtej czaszce, końcem tkwił w zaspie. Długie rękawy niebieskiego chałata zwieszały się z pisz-

90