scandjvutmp2be01

—    Cin! Cin, czarnogłowi! Co słychać?!

—    Pracujemy, śpiewamy i liczymy dni, kiedy znów wrócimy do swoich.

—    Wracajcie! Wśród swoich najlepiej!... Czy nieprawda ?

—    Aj! aj! Wśród swoich życie płynie jak powietrze!

—    Ojczyzna jest jak kielich kwiatu dla motyla!

—    Cnoty wyrastają bujnie tylko na zagonie uprawionym przez praojców...

—    O! Człowiek wśród obcych jest grajkiem bez fletu...

Powtarzali jeden przez drugiego i wyciągali do niego ręce po dawki tytuniu. Ale był między niemi silny, rzeżki parobczak Szuń-Tzi z prowincji, który nigdy o nic nie prosił, nic nigdy nie mówił, tylko uśmiechał się i kiwał głową naprawo, nalewo, jak porcelanowa figurka. Dziecięce, szeroko otwarte oczy, skromne zachowanie oraz pociągająca, miła twarz chłopaka zwróciły nań uwagę Brzeskiego. Z początku obserwował go zdała; Chińczyk również nie spuszczał go z oka, nęcąc i zaciekawiając dziwnym oczu wyrazem.

—    Cóż powiesz, Szuń-Tzi? Z czego się śmiejesz? — zagadnął go wreszcie raz Brzeski.

Twarz robotnika w mgnieniu oka spoważniała.

—    Szuń-Tzi nie śmieje się — wypierał się.

—    Jak to? Przecie dopiero co się śmiałeś?!

—    Szuń-Tzi... nie śmieje się! Szuń-Tzi... się boi! — wyrzekł po chwili wahania.

—    Czegóż Szuń-Tzi się boi? Czyż zrobiłem mu co złego ?

—    Cza-i! Nie słuchaj go, zacny panie zamorski. Szuń-Tzi niedawno z gór przybył. Szuń-Tzi dziki, nie wie, że

194