0211

Walka z chorobą 209

jeszcze nie skończyła się / ta cholerna wojna” (Ostatni atak. Mikołajowi). Albo: „nie wiem przeciwko komu (do czorta) / jest ten huraganowy atak / artylerii ciężkiego bólu” (Pal).

Choroba występuje nie tylko jako temat, także daje o niej znać autor przerwami w głosie, gwałtownością przejść, przeskokami myśli, nawet niepoprawnością językową.

I na tym tle jakże mocno brzmi jedna z modlitw w Brewiarzu. Herbertowską frazą kieruje tu długi oddech, w którym człowiek może się ukryć, długi oddech dowodzący wielkości sztuki przeciwstawiającej się chorobie:

Panie,

obdarz mnie siłą i zręcznością tych, którzy

budują zdania długie, rozłożyste jak dąb pojemne

jak wielka dolina, aby mieściły się w nich światy,

cienie

światów, światy z marzenia

a także aby zdanie główne panowało pewnie

nad podrzędnymi

kontrolowało ich bieg zawiły ale wyrazisty jak basso

continua

trwało niewzruszenie nad ruchem elementów, aby

przyciągało je jak

jądro przyciąga elektrony siłą niewidocznych praw

grawitacji

A*. 'Łt t\o_w,.

^    V)-

fjj~ w vJ> tyłuj

, l^it^A=_oAllŁ^ ^ IA, „„r. .

, liWj, “    *■ |<*,v-,

^rMęSU* « _/vL)_liV ^    ,

^trc

fc—.••£* N^r

p ^    TiJ-j -

j ^v

■^Uy4-

-^w~^

„ Już odpłynęli goście jeszcze czasem widać / rufę okrętu”... Wiersz tytułowy, nawiązujący do Burcy Williama Szekspira, pozostał niedokończony i nie wszedł do tomu.

Poeta dziękuje za przedmioty codzienne, których jest takie mnóstwo; spotyka je teraz nie w dalekich podróżach, nie we wspomnieniach z dzieciństwa, błogosławiących rzeczy, lecz tutaj, w pokoju, na podorędziu, służące wiernie, do ostatniej niemal chwili: