033

33

Rozdział 2. ♦ Charakterystyka bezprzewodowych mediów transmisyjnych

♦    sygnał ma wysoką odporność na zakłócenia, w tym na zniekształcenia spowodowane propagacją wielodrogową,

♦    możliwa jest praca we wspólnym kanale przy niskich mocach nadajników,

♦    pojemność systemu ograniczona jest nie liczbą kanałów, lecz wartością graniczną stosunku sygnału do szumów i może być zmieniana dynamicznie.

Dla modulacji amplitudy na przesłanie sygnału o szerokości pasma B Hz zużywa się 2kB Hz, przy czym 0,5<A<1 (k=0,5 dla modulacji jednowstęgowej i k= 1 dla modulacji dwuwstęgowej). Modulacja częstotliwości, wymagająca zużycia 2kB Hz (1<A<10), oferuje wyższą jakość transmisji. Sygnał z poszerzonym widmem to taki, dla którego szerokość pasma również wynosi 2kB Hz, ale wartość współczynnika k przekracza 100, a nierzadko sięga 10⁶.

W celu transmisji sygnału o poszerzonym widmie wykorzystuje się szerokopasmowy, pseudolosowy przebieg rozpraszający. Jest on wprowadzany wraz z przesyłanym sygnałem na wejście modulatora zarówno w nadajniku, jak i w odbiorniku.

Istnieje kilka metod rozpraszania sygnału:

♦    bezpośrednie kluczowanie sygnału pseudolosowym przebiegiem szerokopasmowym (DS, ang. direct seąuence),

♦    przeskoki częstotliwości nośnej (FH, ang. freąuency hoping),

♦    przeskoki w czasie (TH, ang. time hoping),

♦    szerokopasmowa, liniowa modulacja częstotliwości (LFM, ang. linear freąu-ency modulation), zwana także metodą chirp.

Miarą jakości systemów z widmem rozproszonym jest zysk przetwarzania (ang. Processing gain), określany jako różnica między stosunkiem sygnału do szumu na wyjściu i na wejściu układu. W systemie z rozpraszaniem widma zysk przetwarzania jest równy stosunkowi szerokości pasma sygnału w kanale radiowym B_Ss [Hz] do szerokości pasma sygnału informacyjnego B [Hz]:

G[dB] = —. (2.21)

B

Rozpraszanie widma metodą kluczowania bezpośredniego

Sygnały z poszerzonym widmem, uzyskiwane metodą bezpośredniego kluczowania przebiegu danych ciągiem pseudolosowym, generowane są w paśmie podstawowym, a następnie modulowane. Schemat blokowy takiego systemu ilustruje rysunek 2.8.

Na wejście nadajnika podawany jest bipolarny ciąg danych dwójkowych d(t), który następnie jest mnożony przez dwójkowy bipolarny ciąg pseudolosowy k(t). Czas trwania bitu T_c ciągu k(t) (ang. chip) jest znacznie krótszy niż czas trwania bitu T_h ciągu danych, zatem w efekcie mnożenia uzyskuje się sygnał