0417

EPILOG

A... potem już tylko okruchy. Krótkie, wyraźne, te i takie, które same chciały mi się przylepić do pamięci.

Noc. Gościniec. Gwiazdy. Skrzyp arby i konik, który ustaje... Od połowy drogi idziemy piechotą. Idziemy jak w transie, nie czując wcale, że nas nogi niosą...

Zimno. Wiatr... Mała Staszka pożycza mi ciepłe wojskowe rękawice. Po obu stronach drogi, w pustce niewidzianej i obcej, kaszlą szakale...

Bardzo mi niewygodnie w tych grubych, nieznajomych rękawicach odmawiać na palcach różaniec.

Mimo zimna powietrze pachnie wiosną i radością...

Buchara.

Czekamy do świtu w jakimś zaułku, pchając się nad sam rozłożony w załamaniu muru ogieniek. Przytupując z zimna, wałęsamy się od węgła do węgła... Wąski pas nieba nad uliczką jest pełen gwiazd i nocy. Wracamy do ognia i dymu. Siadamy na workach. Ściany zaułku czuć zmarzłą gliną i zwietrzałymi ludzkimi odchodami.

A potem dzień. Wietrzny, pochmurny, bezdomny.

W Bucharze szaleje tyfus.

Mamy tu pono załatwić jakieś formalności. Składamy worki u nieznajomej pani, Polki, której mąż jest urzędnikiem naszej placówki. Lezie się do nich po rozlecianej drabinie schodków, przez jakieś rozwalone płaskie dachy...

Mieszkanie składa się z dwóch małych pokoików. W pierwszym na stole śpi młoda dziewczyna. Wróciła właśnie z dyżuru w szpitalu, gdzie pielęgnuje naszych tyfusowych. Obok stołu na ziemi klęczy pani domu

423