1037

(5, C, W) i (/ł, D, W0 znajdują się w położeniu rzutującym względem układu odniesienia. Ściany te kolejno zamieniamy na płaszczyzny rzutujące i szukamy ich krawędzi przecięcia z płaszczyzną dowolną a. Następnie wybieramy z tych krawędzi tylko te fragmenty, które leżą w polu ściany, poprzez którą była poprowadzona płaszczyzna rzutująca e, e, i e₂.

Rys. 66

Przykład 4.5. Przekrój dowolną płaszczyzną, daną punktem A i prostą (hj

Zastosowanie metody opartej na rzutującym położeniu ścian bryły przecinanej dowolną płaszczyzną a daną prostą h_a i punktem A pokazano na rysunku 67a, b.

Punkt/ł leży na bryle, należy więc do przekroju. Leży on na krawędzi między dwiema ścianami, z których jedna leży w płaszczyźnie rzutującej poziomo £,.

Prostą krawędzi przecięcia płaszczyzny przecinającej płaszczyznę a i płaszczyzny ściany £, wyznaczają punkt A i punkt przecięcia jednoimiennych śladów poziomych h_(t i h_£[.

a)    Rozwiązanie zadania (rys. 67a) należy zacząć od rzutującej ściany, do której należy również punkt A, prowadząc przez nią płaszczyznę £,.

Po wyznaczeniu krawędzi k_{ (a, £,) wybieramy fragment leżący w polu ściany (A, B). Następnie kolejno wprowadzamy płaszczyzny rzutujące poziomo ^£2> ^£v

b)    Za każdym razem do wykreślenia krawędzi przecięcia k₂, k_y i k_A wykorzystujemy kolejno uzyskiwane punkty:

k₇ przez B i Hk_v k₃ przez C i Hk_y k₄ przez D i Hk₄.

Uzyskany na końcu punkt E umożliwia zamknięcie przekroju, przez połączenie go z punktem A, od którego rozwiązanie zadania zaczęto.

Rys. 67

75