127

Pr złócc J**l red pruł dr lubJ K. PtirownlcKgo"Podstawy toksybuk^i*. 'K';«r»xr«j 3006. ISBN k.V.>i;h-.ł|>2 0 C by WNT

Szybkość procesu wydalania nie zawsze określa się pełnym równaniem <16>. W praktyce często podaje się tylko dwie informacje: a> czas. po którym szybkość wydalania osiąga najwyższą wartość, oraz b) stałą wydalania, uzyskaną z pomiarów z zakresu opadającego ramienia krzywej szybkości wydalania Maksimum wydalania następuje w czasie

< I7>

Maksimum wydalania występuje tym szybciej, ini większe są stałe szybkości obu procesów zarówno k_t, jak i k\ Z równania <16) wynika, że określenie szybkości wydalania z moczem w funkcji czasu za pomocą jednej tylko stałej ć jest możliwe w sposób poprawny tylko wówczas, gdy obie stałe różnią się znacznie wielkością. Jeżeli k₃»k<, to mierzona stała szybkości wydalania jest w przybliżeniu równa jej rzeczywistej wartości, tzn k,. Jeżeli natomiast L»k, Itak jak na rys. S.6l. tzn. wydalanie produktu przemiany metabolicznej M zachodzi znacznie szybciej niż przemiana substancji S do metabolitu M, to za pomocą doświadczalnej stałej k mierzy się nic szybkość wydalania, lecz szybkość przemiany metabolicznej substancji S. tzn. wyznacza się k_t.

Rysunek 5.6 -

7alc/no*r slę/cnia substancji |S.,J, i metabolitu |M , w uMrriju oraz metabolitu wydalonego / moczem |M,|, od czasu

Uproszczone równania nie prowadzą do błędnych wyników, jeżeli bierze się pod uwagę dane doświadczalne dla czasów przekraczających kilkakrotnie półokres szybszej fazy. Są one wygodne do opisu bardzo szybkiej przemiany metabolicznej lub bardzo szybkiego wydalania.

Należy podkreślić, że tylko na podstawie samych danych o wydalaniu z moczem nic można określić czy ustalono szybkość wydalania metabolitu, czy też szybkość przemiany metabolicznej substancji S. Aby rozstrzygnąć ten problem, niezbędne jest dodatkowe doświadczenie, w którym jeden z procesów

5 2 MODELE KINETYCZNE 127