2009 01 021322

G W v.nl **.-« S I Dufly. (’A#«wvłv^*wU, W<ntwj itil? ISBN >-41-15324-3. C by W MN 20ifl

20.3. Ruchliwość (mobilność) biocydów

Rys. 20.4. Mechanizmy odpowiedzialne za migrację i hamowanie biocydów w glebie i w sąsiadujących

środowiskach

innymi ściśle ze sobą związanymi stałymi, Kom oraz Koc* które opisują podział substancji, odpowiednio, między materię organiczną i wodę oraz węgiel organiczny i wodę⁴. Te ostatnie parametry związane są z podstawową stężeniową stalą podziału. Aj. która określa stosunek stężenia związku występującego w glebie do jego stężenia w wodzie glebowej, zgodnie z następującymi równaniami:

Kom = tfd/oM    (20.44)

i

Koc = Ka/oc    (20.45)

w których /om i Joc są, odpowiednio, frakcjami materii organicznej i węgla organicznego w glebie. Przypomnijmy sobie, ze najważniejszym przyjętym tutaj założeniem jest. żc materia organiczna jako frakcja gleby jest całkowicie odpow iedzialna za sorpcję i retencję (zatrzymanie) ksenobiotyku. Nic jest to prawdą w przypadku, gdy specyficzne oddziaływania między minerałami glebowymi i określonymi substancjami odgrywają ważną rolę w retencji. Silne wiązania utworzone między grupą karboksylową, aminową i fosfonową herbicydu gliposatu (rys. 20.5) a żelazem występującym w uwodnionych minerałach tlenkowych dostarczają przykładu retencji przez nieorganiczne składniki gleby. Pomimo wyjątków, jak gliposat. opisane zależności są szeroko wykorzystywane i często prawic słuszne.

Rozpatrzmy teraz trzy stężeniowe stałe podziału, które opisaliśmy. Stała Ka jest wykorzystywana do określenia podziału ksenobiotyku między glebę i wodę w konkretnych warunkach. Z drugiej zaś strony A'ow jest podstawowy w łaściwością samego biocydu.

¹ Koc jest alternatywnym parametrem opisującym podział substancji między materię organiczną i wodę, przy przyjęciu, żc węgiel organiczny stanowi 60% materii organicznej (p. 12.3). A_fiC =

1.7 Kom-