225 bmp

238 Szczególnie w Boże Narodzenie, gdy widzi jakieś śpiące dziecko i gdy słyszy o jego dobrych uczynkach, wyciąga zabawkę ze swego koszyka i zostawia ją. Wie dobrze, że każde dziecko jest zawsze wielką nadzieją dla całej ludzkości i wspaniałym darem nieba.

59. NIE MA MIEJSCA W GOSPODZIE

Guido Purlini miał 12 lat. Chodził do piątej klasy. Dwa razy już oblał egzaminy. Był chłopcem wielkim i ociężałym, wolno reagował, z trudem myślał, ale koledzy go lubili. Był usłużny, chętny do pomocy i uśmiechnięty. Stał się opiekunem mniejszych i słabszych od siebie.

Najwięksżym wydarzeniem w szkole było co roku przedstawienie bożonarodzeniowe. Guido chciał być w nim pasterzem, grającym na flecie, ale pani Lombardi przydzieliła mu rolę właściciela gospody, gdyż niewiele miał do powiedzenia a jego wygląd zewnętrzny odpowiadał postaci gospodarza, który miał odrzucić prośbę Józefa i Maryi.

Idźcie sobie!

W dniu przedstawienia na sali zgromadzili się rodzice i krewni. Nikt tak nie przeżywał czaru tej świętej nocy, jak Guido Purlini.

Nadszedł moment pojawienia się na scenie Józefa, który po cichu skierował się do drzwi gospody, podtrzymując delikatnie Maryję. Józef zapukał silnie do drewnianych drzwi, umieszczonych na malowanej ścianie. Guido - właściciel gospody czekał za tymi drzwiami.

-    Czego chcecie? - spytał Guido otwierając gwałtownie drzwi.

-    Szukamy jakiegoś schronienia.

-    Idźcie gdzie indziej. Gospoda jest zajęta.