Photo0003

W rzeczywistych sprężarkach łopatkowych stopień sprężania jest stosunkowo niewielki i dochodzi do £ — 3—4.

Teoretyczną wydajność sprężarki łopatkowej można wyznaczyć z następującej zależności:

Q_t — D (D — d) I n,    [7.7]

gdzie:

D — średnica wewnętrzna kadłuba, d — średnica wirnika,

/ — długość wirnika, n — liczba obrotów w jednostce czasu.

Oznaczając D~d= _ i uwzględniając skończoną grubość łopatek w liczbie z otrzymujemy wyrażenie na wydajność teoretyczną z uwzględnieniem straty wydajności spowodowanej objętością roboczych części łopatek.

Q, = (D — z) 2 e / n.    [7.8]

W sprężarce łopatkowej, jak w każdej sprężarce wyporowej, przestrzeń ssawna jest w czasie pracy bez przerwy oddzielona od przestrzeni tłocznej na powierzchni styku krawędzi zewnętrznych i bocznych łopatek z wewnętrzną powierzchnią ślizgową i ścianami bocznymi kadłuba.

Powierzchnie uszczelniające są w kształcie prostokąta i są dość trudne do uszczelniania, co dodatkowo ogranicza stopień sprężania i powoduje powstawanie strat nieszczelności.

Zmniejszenie strat nieszczelności można osiągnąć przez zwiększanie liczby łopatek roboczych, a więc i komór. Obecnie spotyka się dla większych wydajności 20, a nawet 30 łopatek osadzonych na wirniku.

Grubość łopatek d zależna jest od materiału łopatki i w przybliżeniu

wynosi:

— dla łopatek stalowych    — 3 = od 1 do 3 mm

— dla łopatek z tworzyw sztucznych    — d — od 6 do 12 mm. Uwzględniając opisane uprzednio straty nieszczelności przyjmuje się, że

wydajność rzeczywistą sprężarki łopatkowej określa wyrażenie

Q = (D — z ó) 2 e Ink,    [7.9]

gdzie:

X — rzeczywisty współczynnik objętościowy.

Współczynnik ten zależy od stosunku ciśnień p_t do p_s, a więc od stopnia sprężania i jest tym większy im wyższa jest wartość tego stosunku

ż = 1 — ct£,    [7.10]

gdzie:

a — współczynnik uwzględniający rząd wielkości wydajności sprężarki i wynoszący: dla fi <10 nP/rnin a — 0,05, dla fi>10 m³/min a = 0,1.

269