skanuj0168 bmp

6. Organizacja zakładów opiekuńczo-leczniczych 169

Przyświecający ustawodawcy postulat stworzenia zintegrowanego systemu ratownictwa wymaga uwzględnienia roli innych służb, funkcjonujących poza systemem PRM, oraz określenia zasad współpracy z jednostkami tych służb. Dotyczy to odpowiednio także podmiotów spoza sfery administracji publicznej, których statutowa działalność obejmuje udział w działaniach ratowniczych.

Zasady finansowania systemu PRM, określone w rozdziale 4 ustawy, obejmują trzy główne grupy zagadnień:

•    finansowanie świadczeń zdrowotnych przedszpitalnych (art. 34, ust. 1-12);

•    finansowanie świadczeń zdrowotnych udzielanych w szpitalu i leczenia poszpitalnego (art. 34, ust. 13 i 14);

•    finansowanie nakładów inwestycyjnych (art. 35).

Ustawa o państwowym ratownictwie medycznym wprowadza zasadę finansowania świadczeń zdrowotnych przedszpitalnych z budżetu państwa. Stanowi to kolejny przejaw przekonania ustawodawcy o szczególnej odpowiedzialności państwa, w tym zwłaszcza administracji rządowej, za funkcjonowanie systemu ratownictwa medycznego.

Ustawodawca przesądził również, że finansowanie nakładów inwestycyjnych w jednostkach systemu możliwe będzie, i ma być realizowane, także na podstawie programów wieloletnich ustanawianych przez Radę Ministrów na zasadach określonych w art. 80 ustawy o finansach publicznych, dotyczących rozwoju ratownictwa medycznego, w fonnie dotacji celowej z budżetu państwa na rzecz właściwego dysponenta jednostki.

6. Organizacja zakładów opiekuńczo-leczniczych

Przemiany rozpoczęte w wyniku wprowadzania reform ustrojowych w Polsce przyniosły w systemie ochrony zdrowia presję na obniżanie kosztów świadczeń zdrowotnych. Wstępne obserwacje zakładów opieki zdrowotnej już na początku 1999 r. sygnalizowały kłopoty kadry zarządzającej z dostosowaniem się do nowych warunków. Konieczność, w wielu przypadkach, drastycznego obniżenia kosztów wymuszała zwolnienia pracowników. Najdotkliwiej proces ten objął grupę zawodową pielęgniarek i położnych.

Z drugiej zaś strony, analiza struktury łóżek szpitalnych wskazywała na nadmiar łóżek krótkoterminowych, tzw. „ostrych”, charakteryzujących się wysokimi kosztami stałymi oraz niedobór łóżek opieki długoterminowej, o niższych kosztach jednostkowych.

Sytuacja demograficzna starzejącego się społeczeństwa oraz trendy zmian w krajach wysoko rozwiniętych potwierdzają pilną potrzebę tworzenia warunków do świadczenia usług dla osób nie wymagających intensywnego leczenia szpitalnego, lecz potrzebujących alternatywnych i uzupełniających fonu opieki w stosunku do tradycyjnego leczenia szpitalnego.