Str 185

oraz nowe metody pośrednie, opracowane w IMGW, zalecane przy projektowaniu mostów i przepustów.

W przypadku zlewni o powierzchni większej od 100 km² można stosować zależność (13.4), z tym że parametry Q₅₀, c_v i s określa się w sposób empiryczny wg metody Dębskiego. Przepływ środkowy Q₅₀ oblicza się za pomocą wzoru

Q₅₀ = CA²¹³ [m³/s],    (13.10)

gdzie: C - współczynnik regionalny,

A — powierzchnia zlewni [km²].

Współczynnik C oblicza się za pomocą wzoru

\2,73

C = C„

H

\0,36

( J \0,18 ( ^ \0,25

0,5

0

H,

OJ

y'oj

(13.11)

-0)

gdzie: P - opad normalny roczny,

H - rzędna zwierciadła wody średniej,

I - spadek zlewni,

L — długość rzeki.

Parametry bez indeksu odnoszą się do przekroju obliczeniowego, parametry z indeksem dotyczą przekroju wodowskazowego porównawczego w tym samym dorzeczu. Wartość współczynnika zmienności określa się szacunkowo, korzystając z tablicy współczynników zmienności obliczonych przez Dębskiego dla rzek polskich. Wartości te można znaleźć w podręczniku napisanym przez tego autora [4], Współczynnik asymetrii określa się z tabl. 13.1 przy-

c_u Q^₀

jmując wartość wyrażenia - równą 1,25 c_u. Dalej postępuje się, jak

@50 “ @100

przy obliczaniu przepływów prawdopodobnych.

W przypadku zlewni o powierzchni 50-^600 km² położonych w dorzeczu górnej Wisły można stosować wzór Punzeta

(13.12)

Autor ten przyjął następujące predyktory do opisu wielkości przepływu prawdopodobnego:

A — powierzchnia zlewni [km²],

P — normalny opad roczny [mm],

W

I = — - umowny wskaźnik spadku,

W — różnica wzniesień między najwyżej położonymi źródłami w zlewni a badanym profilem,

L — długość cieku liczona od najdalej położonego źródła w dorzeczu do badanego profilu [km],

N — stopień nieprzepuszczalności podłoża.

185