P1090175

224 ŚREDNIOWIECZNA PIEŚŃ RELIGIJNA POLSKA

Broniła dla Bożej wiaty,

Przegadała pogańskie doktory.

⁴³ Ci doktorowie, mistrzowie,

Zostali w wielkiej omowie:

Stali jako zaduszeni, ,

Naukami tej panny związani.

Starszy mistrz z mistrzów zawołał,

⁵⁰ Cesarzowi to powiedział:

My wierzymy w tego w Boga,

Ktorego zjawiła Katarzyna młoda.

Słysząc to cesarz okrutny,

Na swym sercu bardzo smutny,

³⁵ Kazał mistrze społem związać,

Pojśizod rynku w ogień wielki miotać.

Wzięli koronę męczeńską,

Wieczną zapłatę niebieską,

Za mało ognia uznanie ⁶⁰ Mają w niebie wesołe mieszkanie.

Mówił cesarz Katarzynie Jako chrześcijańskiej pannie:

Nawróć się ku moim bogom,

Będziesz na moim dworze wtóra po królowej.

⁶⁵ Cesarzu, źle mi to myślisz,

- Bym ja to miała uczynić;

Nie dbam ci ja o świecką cześć,

Wolę w niebieskim pałacu usieść.

w. 46 omowa — oszczerstwo, potwarz. w. 59 - tj. traktując ogień jako błahostkę, w. 68 usieść - osiąść, spocząć.

Jął się cesarz gniewem chlubić,

⁷⁰ Kazał świętą Katarzynę okrutnie bić.

Ze wszech stron krwią opływała,

Zbawiciela chwalić nie przestała.

Święta Katarzyna zraniona,

Do ciemnej ciemnice wsadzona,

⁷⁵ Przed miastem panna klęczała,

Do Boga głosem wołała. *

Zdrowaś, nadziejo wierzących,

Racz wysłuchać k tobie wołających.

Dobry Jezu, proszę ja ciebie,

⁸⁹ Racz mię wysłuchaćw mojej prośbie.

Racz się nad temi zmiłować,

Którzy będą na męki wspominać. Usłyszała ten głos z nieba:

Wysłuchana jest, panno, twoja prośba.

⁸⁵ Weźmi koronę męczeńską, |

Masz mieć chwałę bez końca niebieską. Katarzyna, panna święta,

Ostrym mieczem zatym ścięta.

Mleko z jej szyje płynęło,

⁹⁰ To jej dziewictwo znamionowało. Aniołowie z nieba zeszli,

Wziąwszy ciało na gorę zanieśli.

Którą Synaj przezywają;

Tam jej ciało do tych czas chowają.

⁹⁵    Płynie olej z jej świętych kości,

Uzdrawiając ludzkie wielkie niemocy.

w. 69 chlubić—chełpić się