skanuj0058 (3)

62 3. Metody badań geografii turyzmu

czno-kulturalnych (historyczne, zabytki architektury, zbiory dzieł sztuki). Drugą grupę tworzą: baza noclegowa, baza żywieniowa, inne punkty usługowe i turystyczne szlaki komunikacyjne. Do trzeciej grupy należą obiekty nie wchodzące bezpośrednio w zakres zagospodarowania turystycznego.

Przy proponowaniu znaków należy uwzględniać następujące zasady:

•    znaki powinny nawiązywać formą do obiektów, które mają przedstawiać;

•    znaki powinny być proste i czytelne (łatwe w percepcji);

•    znaki przedstawiające elementy należące do danej grupy klasyfikacyjnej powinny mieć co najmniej jeden wspólny element graficzny.

Należy ponadto dążyć, aby mapy turystyczne należące do tej samej serii miały jednakową skalę oraz zawierały takie same znaki i miały w ten sam sposób konstruowaną legendę.

Zdaniem B. Mikułowskiego [1973] do sporządzania map przeznaczonych dla turystów oraz map tematycznych przedstawiających zjawiska turystyczne szczególnie użyteczne są następujące metody prezentacji kartograficznej:

•    metoda punktowa (w celu topograficznego lokalizowania danych elementów);

•    metoda kartogramu (służąca do wykazania korelacji między różnymi zjawiskami a przestrzenią);

•    metoda kartodiagramu (służąca do wykazania wielkości bezwzględnych badanych zjawisk i ich struktury);

•    metoda sygnaturowa (uwypuklająca zjawiska jednostkowe);

•    metoda izaiytmiczna (izochrony oraz ekwidystanty do obiektów tuiystycznych);

•    metoda wstęgowa (ukazująca wielkości potoków turystycznych, częstości kursowania transportu publicznego).

Turystyka jest zjawiskiem o zasięgu ogólnoświatowym i turyści odwiedzający dany obszar wywodzą się często z różnych kultur, dlatego szczególnie ważnym zagadnieniem jest standaryzacja znaków kartograficznych. Według L. Ratajskiego [1973] przy dążeniu do standaryzacji znaków na mapach turystycznych można napotkać problemy wynikające z:

•    konfrontacji znaków turystycznych z ogólnymi systemami znaków kartograficznych;

•    lokalnych tradycji i przyzwyczajeń;

•    szybkiego rozwoju międzynarodowego ruchu turystycznego, a tym samym konieczności opracowania map zrozumiałych dla różnych grup turystów zagranicznych;

•    zasad semiotyki i charakteru procesów percepcyjnych.

Zdaniem cytowanego autora znaki stosowane na mapach turystycznych można podzielić na:

•    powierzchniowe, reprezentujące obszary zainteresowania turystów i treści uzupełniające, które mogą w rzeczywistości występować w sposób ciągły lub wyspowy, np. parki narodowe, duże rezerwaty;