Image 06

Samolot myśliwski MiG-19S

kości, miał względną grubość przy kadłubie, wynoszącą 8,73%, a na końcu skrzydła 8%. Lotki były dwudzielne, z kompensacją aerodynamiczną, na lotce lewego skrzydła znajdowała się klapka odciążająca. W części przykładłubowej skrzydła znajdowały się klapy. W celu zwiększenia skuteczności sterowania poprzecznego przy dużych prędkościach na skrzydłach umieszczone były przerywacze, współpracujące z lotkami. Tylna część kadłuba mieściła dwa turbinowe silniki odrzutowe ze sprężarką osiową konstrukcji A. A. Mi-kulina. W pierwszych prototypach były to silniki AM-5, natomiast w prototypie skierowanym do produkcji seryjnej silniki AM-5F.

Za linią podziału kadłuba, po dwu jego stronach, znajdowały się hamulce aerodynamiczne sterowane hydraulicznie, przy końcu kadłuba statecznik pionowy wraz ze sterem kierunku. Kąt krawędzi natarcia statecznika pionowego wynosił 56°. Statecznik ten nie miał charakterystycznej dla następnych wersji MiG-19 załamanej krawędzi natarcia w części przy-kadłubowej. Pod kadłubem umieszczona była podkadłubowa kierownica aerodynamiczna. Usterzenie pionowe, konwencjonalne, z podziałem na statecznik i ster. Paliwo znajdowało się w czterech zbiornikach, umieszczonych w kadłubie oraz dwu dodatkowych, podwieszanych pod skrzydłami. Uzbrojenie prototypu składało się z jednego działka N-37, zabudowanego w kadłubie po jego prawej stronie u dołu i dwu działek NR-23, o szybkostrzelno-ści 850 strzałów na minutę, umieszczonych w skrzydłach, w ich części przykadłubo-wej. Seryjny samolot otrzymał oznaczenie wojskowe MiG-19.

Samolot myśliwski MiG-19 został po raz pierwszy zaprezentowany publicznie w czasie parady powietrznej na lotnisku Tu-szyno v/ 1955 roku.

Pierwsze seryjne samoloty MiG-19 zootały skierowane do jednostek ochrony powietrznej ZSRR na początku 1954 roku. W trakcie użytkowania samolotu w jednostkach, piloci zgłaszali krytyczne uwagi co do zbyt długiego dobiegu samolotu podczas lądowania oraz niejednakowej ‘techniki pilotażu w różnych warunkach lotu. Zwracano też uwagę na występowanie zaburzeń w zakresie sterowania podłużnego przy prędkości lotu przewyższającej prędkość dźwięku.

Wady te usunięto w następnej wersji samolotu, oznaczonej MiG-19S (S — stabili-zowany)/Była to najbardziej rozpowszechniona i produkowana w największej ilości wersja samolotu MiG-19. Skrócenie dobiegu samolotu osiągnięto przez dodanie trzeciego hamulca aerodynamicznego typu żaluzyjnego pod kadłubem oraz spadochronu hamującego. Poprawę stateczności i sterowności uzyskano zwiększając wysokość kierownic strug oraz przez zmianę klasycznego usterzenia poziomego na usterzenie płytowe. Usterzenie to charakteryzuje się tym, że nie występuje w nim podział na statecznik i ster, a sterowanie odbywa się poprzez wychylanie całej powierzchni usterzenia. Zmiany obejmowały też zastosowanie nowego turbinowego 'silnika odrzutowego RD-9B (Reaktywnyj Dwigatiel) z dopalaczem o ciągu maksymalnym 3237 daN, umieszczenie w tylnej części kadłuba dodatkowych chwytów powietrza do dopalacza i wyposażenie samolotu w trzy działka nowego typu NR-30 kalibru 30 mm, o szybkostrzelności 900 strzałów na minutę. Długość samolotu z sondą prędkościomierza, umieszczoną na