img024 (44)

108 Tadeusz Sokołowski

dza prawo każdej osoby do poszanowania życia prywatnego w zakresie informacji dotyczących zdrowia, a także prawo do informacji ojej zdrowiu.

Konwencja nie ustanawia mechanizmu skargi na łamanie jej postanowień. Odsyła w tym zakresie do prawa wewnętrznego, zobowiązując strony do zapewnienia właściwej ochrony sądowej (art. 23). Kwestia interpretacji jej postanowień została powierzona Europejskiemu Trybunałowi Praw Człowieka, który wydaje w tym zakresie opinie doradcze (art. 29). Z wnioskiem o wydanie takiej opinii może wystąpić strona konwencji lub Komitet Zarządzający do spraw Bioetyki. Komitetowi został również powierzony obowiązek zbadania Konwencji pod katem osiągnięć nauki w ciągu pięciu miesięcy po wejściu w życie i na tej podstawie może on zaproponować jej zmianę lub uchwalenie protokołu dodatkowego (art. 32).

Konwencję uzupełniają dwa protokoły dodatkowe, które szczególnie rozwijają zasadę zwartą w art. 1 Konwencji, a mającą na celu ochronę godności i tożsamości istoty ludzkiej:

1)    W dniu 12 styczniu 1998 r. został podpisany Protokół Dodatkowy w sprawie Zakazu Klonowania Istot Ludzkich, wszedł w życie 1 marca 2001 r., 29 państw podpisało go;

2)    W dniu 24 stycznia 2002 r. 11 państw podpisało Protokół Dodatkowy w sprawie Transplantacji Organów i Tkanek Ludzkich, wg stanu z marca 2004 r. 12 państw podpisało, w tym Polska, z tego tylko Chorwacja, Estonia i Gruzja ratyfikowały.

• Konwencja Ramowa o Ochronie Mniejszości Narodowych¹⁰⁹ została podpisana 1 lutego 1995 r., a weszła wżycie 1 lutego 1998 r. Według stanu z 25 marca 2004 r. tylko Andora, Francja i Turcja nie podpisały jej, ratyfikowało 36 państw, w tym Polska w dniu 20 grudnia 2000 r. Ustanawia zasady, zapewniające pełną i rzeczywistą równość osobom wywodzącym się z mniejszości narodowych, do których - zgodnie z art. 3 - przynależność pozostawiono każdemu do swobodnej decyzji. Postanowienia konwencji dotyczą m.in. używania języków mniejszościowych, uznawania nazw, edukacji, środków masowego przekazu, zakazu dyskryminacji i przymusowej asymilacji, ochrony i rozwoju kultury, kontaktów i współpracy podnadgranicznej, uczestniczenia w życiu ekonomicznym, kulturalnym i społecznym. Konwencja zawiera postanowienia o charakterze programowym i - zgodnie z art. 24 - prawa i wolności wynikające z jej zasad będą interpretowane zgodnie z postanowieniami EKPCz lub protokołów dodatkowych. Państwa zobowiązały się do złożenia w ciągu roku po wejściu w życie konwencji do przekazania Sekretarzowi Generalnemu Rady Europy informacji o środkach prawnych i innych podjętych w celu wprowadzenia w życie zobowiązań, a następnie do okresowego (co pięć lat) przekazywania Sekretarzowi Generalnemu oraz jeśli Komitet Ministrów o to poprosi, wszelkich innych informacji związanych z jej

¹⁰⁹ Na temat Konwencji szerzej: S. Łoziński, Ochrona praw osób należących do mniejszości narodowych i etnicznych - perspektywa europejska, „Raport” Biura Studiów i Ekspertyz Kancelarii Sejmu 2002, nr 208, s 18-25.