Img10281

MASAŻ PLECÓW

(K. W. Vopel)

S) CELE

Podczas (ego eksperymentu dzieci mają możliwość nawiązać kontakt z innym dzieckiem za pomocą rąk. Mogą one eksperymentować wykonując różnego rodzaju uderzenia i klepanie. Normalnie gesty te uważane są jako akt zaczepki. Często zostaje przeoczone, że mocniejsze dotknięcia mogą być konstruktywne, jeśli potraktuje się je jako np. podtrzymanie na duchu. Dzieci mogą się przez to nauczyć rozszerzać możliwości wyrażania się. Przez masaż pleców stają się rozluźnione i na koniec czują się świeżo.

Gra ta nadaje się wspaniale także jako zakończenie męczącej lekcji.

UCZESTNICY

Wszyscy powyżej 8 lat. Wielkość grupy jest dowolna. Byłoby dobrze, gdyby dzieci miały wcześniej do czynienia z werbalną formą gier interakcyjnych.

CZAS TRWANIA

Potrzeba około 10 minut. Jeśli eksperyment ma mieć na celu odprężenie przed albo po pracy, podsumowanie może być bardzo krótkie.

PRZEBIEG GRY

Chciałbym wypróbować dzisiaj z wami grę, która da wam możliwość uczy-

'-' nienia rękami różnych niezwykłych rzeczy.

Oczywiście wiecie, że macie ręce nie tylko po to, aby się ubrać, pisać, aby jeść i coś nimi nosić, lecz każdy z was powinien używać ich także do nawiązywania kontaktów z innymi. Dotykamy rękami rodziców i rodzeństwo, ale rzadko tych, którzy nie należą do naszej rodziny. Czasami trącacie się, kiedy się kłócicie, kiedy się ze sobą bijecie. Czasami jednak czynimy to wobec obcych w przyjaznych zamiarach.

Chciałbym podać wam mały przykład. Czy jest ktoś wśród was, kto czuje się trochę zmęczony?

Jeśli żadne dziecko nie zgłosi się dobrowolnie, proszę samemu wybrać dziecko, które robi wrażenie zmęczonego i znudzonego i poradzi sobie z taką grą. Teraz podejdę do ciebie i pokażę ci, co mogę zrobić moimi rękami. Stanę

sobie za tobą i zacznę ostrożnie klepać cię po plecach. Zobaczymy, jak ci się to spodoba...

Proszą klepać lekko, miękko, jakby podnosząc na duchu obiema rękami plecy dziecka: proszę wziąć pod uwagę także jego ramiona. Proszę przy tym trzymać ręce, jak podczas gry na pianinie i palcami na zmianę uderzać plecy. Proszę przy tym zwrócić uwagę na reakcje dziecka i dopasować do nich intensywność klepania. Należy robić to przez około 30 sekund.

Jak ci się to podobało?...

Zróbcie teraz wszyscy coś podobnego. Wybierzcie dziecko, na którym chcielibyście to wypróbować...

Porównajcie teraz, kto jest wyższy, a kto niższy. Mniejsze dziecko klęka podpierając się rękami o ziemię. Pozwólcie głowie swobodnie zwisać. Większe dziecko staje z boku i także klęka, ale pozostaje wyprostowane z wolnymi rękami. Teraz nie rozmawiajcie ze sobą...

Teraz połóżcie ręce ostrożnie na plecach partnera... Najpierw uderzajcie rękami, jakbyście byli ciężkim, rozważnym zwierzęciem, to tu, to tam... (15 sek.)

Teraz przebiegnijcie lekko jak mysz przez plecy używając tylko palców... (15 sek.)

Następnie przebiegnijcie jak galopujący koń... (15 sek.)

A teraz jak ogromny wąż... (15 sek.)

Teraz poczłapcie rękami jak ciężka, gruba gęś po podwórku... (15 sek.)

A teraz wyobraźcie sobie, że plecy partnera są bębenkiem. Uderzajcie lekko i miękko w bębenek. Zacznijcie wolno, potem coraz szybciej. Pomyślcie, że bębenek wyda z siebie ładny dźwięk tylko wtedy, gdy będziecie uderzać delikatnie i z wyczuciem... (15 sek.)

Teraz przestańcie...

Zamieńcie się plecami. Teraz mniejsze dziecko będzie klepało większe. Nic rozmawiajcie przy tym...

Należy podać te same wskazówki.

Porozmawiajcie teraz 3 minuty z partnerem o tym, co odczuwaliście podczas eksperymentu.

—    Co było dla was przyjemniejsze, klepać plecy partnera, czy samemu dać się poklepywać?

—    Na ile dobrze partner naśladował chód zwierząt rękami?

—    Podeszliście poważnie do zadań, czy wygłupialiście się?

—    Jak czuliście plecy przed grą?

—    Jak się teraz czujecie?

—    Który rodzaj klepania podobał się wam najbardziej?

—    Czy dowiedzieliście się coś nowego o partnerze?

—    Porozmawiajcie przez 3 minuty na temat tych pytań.

25