Obraz
1 (123)

334

Podstawy fizjoterap,,

Ryc. 210. Sposób mobilizacji: przednio-tylnej segmentów C₂-C₃ i C₃-C₄ (A), tylno-przed-niej segmentów C,-C₂ i C₂-C₃ (B), stawu mostkowo-obojczykowego (C), do zgięcia bocznego segmentów Cj-Cy (D), stawu barkowo-obojczykowego (E), poprzecznej segmentów C,-C₂ i C₂-C₃ (F), tylno-przedniej kręgosłupa lędźwiowego (G)

Ryc. 211. Sposób mobilizacji stawu ramiennego z wykorzystaniem wzorca tzw. kwadran-tu — w przywracaniu pełnego wyprostu (A), optymalnego odwiedzenia horyzontalnego

(B), w pełnym zgięciu (C)

Ryc. 212. Charakterystyczny dla metody sposób mobilizacji stawu ramiennego w zgięciu, przywiedzeniu i rotacji wewnętrznej

Ryc. 213. Mobilizacja rotacyjna górnego odcinka kręgosłupa piersiowego

pochylone. W patologii natomiast zmienia się zarówno kolejność pojawiania się poszczególnych reakcji (najistotniejszą cechą jest - pojawienie się bólu przed oporem tkankowym), jak i stopień nachylenia wspomnianych linii. Informacje płynące z tego diagramu są szczególnie przydatne w wykrywaniu segmentów ruchowych kręgosłupa nie wykazujących jeszcze cech patologii, a jedynie mechanicznie przeciążonych.

Stosowane w tej metodzie techniki cechuje duża delikatność i ostrożność.

W zależności od przyporządkowania pacjenta do jednej z wcześniej wspomnianych grup klinicznych, dobiera się techniki mobilizacyjne. W metodzie tej wyróżnia się 5 stopni mobilizacji (p. cz. II, str. 221 - 223). Wykonywane są one zawsze pod kontrolą pacjenta. Jakiekolwiek uczucie dyskomfortu wymusza zmianę techniki, stopnia mobilizacji lub nawet jej przerwanie, a ruch mobilizacyjny kończony jest zwykle tuż przed granicą bólu. Dbając o dostosowywanie stopnia mobilizacji w stosunku do reaktywności tkanek objętych procesem patologicznym stopniowo wprowadza się coraz to wyższe stopnie mobilizacji, aczkolwiek czasem w trakcie jednego seansu zabiegowego można nawet „przeprowadzić” pacjenta np. z grupy SIN do grupy EOR.