62530 Obraz
8 (104)

348 Podstawy fizjoterapii

Ryć. 235. Przykładowa mobilizacja NAGs dla segmentu C₆-C⁷. (po lewej) i tzw. odwrócona mobilizacja NAGs dla segmentu C₇-Thj (po prawej)

Ryc. 233. Technika NAG dla segmentu C₇ z równoczesnym ruchem ramienia wywołującym ból (pozycja wyjściowa po lewej i końcowa po prawej)

przecież dla fizjologicznej funkcji narządu ruchu, zazwyczaj powoduje nawrót dolegliwości w leczonym stawie.

W części diagnostycznej metody ocenie poddaje się zakres ruchu czynnego i biernego oraz jakość „czucia końcowego”. Określa się też jakość ślizgu powierzchni stawowych, siłę i elastyczność mięśni. Najistotniejszym i wyróżniającym z innych metod sposobem badania jest określanie kierunku ruchu bolesnego,

Ryc. 234. Przykładowa mobilizacja techniką SNAG dla rotacji kręgosłupa szyjnego (pozycja wyjściowa po lewej i końcowa po prawej)

Ryc. 235. Przykładowa mobilizacja SNAG dla rotacji kręgosłupa piersiowego (pozycja wyjściowa po lewej i końcowa po prawej)

wraz z próbą korekcji ustawienia dwóch członów biokinematycznych stawu, poprzez wykonanie nieznacznego równoległego ich przesunięcia. Pozwala to określić kierunek niebolesnego „toru” ślizgu powierzchni stawowych, a zarazem pozwala wyznaczyć strategię leczenia danego stawu. Zasada jest tutaj bardzo prosta. Jeżeli dla przykładu czynny wyprost stawu nadgarstkowego po korekcji — polegającej na przesunięciu powierzchni stawowych odcinka dalszego (I rzędu kości nadgarstka) w kierunku bocznym, a odcinka bliższego (przedramienia) w kierunku przyśrodkowym - nie skutkuje wyraźnym zmniejszeniem lub ustąpieniem dolegliwości, to należy „odwrócić” kierunek korekcji (ślizgu). Jeżeli i to nie skutkuje, to