Obraz9

wykorzystuje się nie tylko drzewostan, zwykle iglasty, ale i wody, urządzając plaże nad jeziorami, lokalizując kempingi, pola namiotowe czy ośrodki wypoczynkowe. Warunkiem dobrej lokalizacji są dobre połączenia komunikacyjne z miastem. Układ łączący zieleń podmiejską z centrum miasta jest nazywany klinowym. W Polsce mamy około 200 miast, wokół których założono parki leśne (lasy komunalne) o zróżnicowanej wielkości obszarów, od 3 ha w Bielsku-Białej do 2600 ha w Poznaniu czy w Szczecinie. Niekiedy lasy komunalne (parki leśne) wnikają klinami do wnętrz miast lub przecinają miasta wzdłuż ciągów wodnych, rzek lub jezior. Jeżeli krzyżują się z zielenią pozostałą po pasach pierścieni, to tworzą układ pierścieniowo-klinowy. W miastach pełni on bardzo korzystną funkcję biologiczną i estetyczną. System (układ) zieleni utworzony z wykorzystaniem warunków fizjograficznych korzystnych dla wegetacji nazywa się układem fizjograficznym lub naturalnym. Zapewnia on bujny rozwój zieleni, głównie parkowej, oraz budowę ciągów spacerowych w formie bulwarów wzdłuż rzeki lub nadbrzeży jezior.

W XIX wieku w USA budowano miasta na obszarach nieograniczonych infrastrukturą techniczną. W planowaniu rozwoju późniejszego miast kierowano się prostym wzorem kwadratu z pasmami krzyżujących się ulic. W ten sposób powstał współczesny układ pasmowo-krzyżowy, w którym przecinające się ulice tworzą przestrzenie o powierzchni od jednego do kilku hektarów określane w USA jako „bloki”. Tereny te wykorzystywano wyłącznie do budowania domów na parcelach o powierzchni od 300 do 1000 m . W XX wieku układ pasmowo-krzyżowy stworzył najbardziej korzystne warunki przestrzenne do rozwoju niskiego budownictwa i urządzania obszernych, wyłącznie ozdobnych ogrodów przydomowych. Toteż wskaźnik zieleni w dzielnicach mieszkaniowych budowanych w Stanach Zjednoczonych na peryferiach miast jest bardzo wysoki i dochodzi do 200 m na 1 osobę.

116