P1100659 (2)

krojom jest na duża skalę, ale w efekcie fi « _Wygfl30 bez perspektywy refleksyjnej. Zawtit-9 cl rugi o wielkie starcie pod koniec dramatu ro* ^ nie się Alfreda z dawnymi przyjaciółmi, retoryk filiplka zakończona hasłem: „pereat ars, niech źv* j© życie¹'.

Ambicje dramaturgiczne Feldmana nie zamykały się w kole problemów głodnej i rozgoryczonej cyganerii. Czyste ręce (1901) są echem Wroga ludu, kontynuacją dramatu pozytywistycznego są z kolei sztuki rodzajowe na tle środowiska ortodoksów żydowskich: Sądy Boże (1899) oraz spokrewniony literacko z Metrem Ezofowiczem Cudotwórca (1900, Warszawa), Problematyce winy, kary, sumienia, losu, pojmowanej w stylu Przybyszewskiego, służy Cień (1902, Kraków), niezgrabnie zbudowany, o zwichniętych proporcjach (przeraźliwie długi akt I o-bejmuje 50% tekstu). Bohaterka Cienia ma wyjść za mąż, przyjaciel narzeczonego przyjeżdża na ślub; przypadkowo zna tzw, „przeszłość” panny młodej; wie, że kochała innego. Rozmawiając z Janiną o jej pierwszym kochanku, Aleksander doprowadza dziewczynę do rozstroju nerwowego i samobójstwa. Powiada potem, że „deń ją pochłonął”. Gra więc w układzie fabularnym rolę Gregersa Werle z Dzi-kiej kaczkL

Zygmunt Greń przypisuje W. Feldmanowi-dra-maturgowi dwie zasługi: „rozbudowę dramatu modernistycznego o brakujące ogniwa" i apologię kobiety w okresie, gdy w literaturze dominowała kon-