OMiUP t1 Gorski6

Rys. 2.121. Schemat wodnej pompy strumieniowej:

1 - dysza robocza, 2 - komora zasysania, 3 - komora mieszania, 4 - dyfuzor, 5 - rurociąg ssawny.

6,7,8 - manometry hydrauliczne (nie należące do pompy, a przedstawione tu w celu wyjaśnienia

rozkładu ciśnień)

Na skutek zmniejszenia się pola przekroju stożkowej dyszy i wzrostu prędkości przepływu ciśnienie cieczy spada. Pole przekroju wylotowego dyszy powinno być tak dobrane, aby ciśnienie przy wylocie, a zatem i w komorze zasysania 2 było niższe od ciśnienia panującego w rurociągu ssawnym 5. Ciśnienie to obrazuje wskazanie manometru 8, gdzie słup cieczy H₂ > H_s, a więc ciśnienie w komorze zasysania jest niższe od ciśnienia w rurociągu ssawnym.

Spadek ciśnienia w komorze 2 powoduje efekt zasysania na geometryczną wysokość H_zs, a różnica AH = PP - H_zs zostaje zużyta na pokonanie oporów przepływu w rurociągu ssawnym 5 oraz na nadanie zasysanej cieczy prędkości zasysania c_s.

Podczas mieszania następuje wyrównanie prędkości obu cieczy do prędkości wypadkowej, czemu towarzyszy wzrost ciśnienia. Dalszy wzrost ciśnienia mieszaniny czynnika roboczego i zasysanego, kosztem spadku prędkości następuje w dyfuzorze 4.

Przyrost ciśnienia od komory ssawnej do wylotu z dyfuzora przedstawia na rysunku 2.121 prosta wznosząca się od wartości p-, do wartości p_3<

Zasada działania parowej pompy strumieniowej (rys.2.122) jest prawie identyczna z działaniem pompy wodnej. Istniejące różnice wynikają głównie ze zjawisk towarzyszących zmianie ciśnienia czynników ściśliwych, do których należy również para, oraz ze zmiany stanu skupienia czynnika roboczego.

156