echo dawnych słowiańskich wierzeń religijnych. Do rzędu danych działań zaliczyć należy:
Uderzanie w dzwony kościelne (stosowano do czasów I wojny światowej) lub używanie dzwonków loretańskich.
Palenie wianków święconych w dniu Bożego Ciała, jak również zatykanie ich za belki na strychu, wieszanie w oknach i u powały izby oraz rozrzucanie wokół domu.
Wtykanie w narożniki domów tarniny święconej na Wielkanoc. Stawianie w oknie święconej palmy.
Kropienie wodą święconą wnętrza domu, a zwłaszcza jego progu.
Palenie święconej gromnicy przed domem, stawianie jej w oknie oraz wypalanie znaku krzyża na szybach.
Sypanie soli św. Agaty (poświęconej w dniu 5 lutego i mającej dzięki temu moc ochrony przed pożarem) na ogień, jak również rzucanie jej w kierunku nadciągających chmur.
Palenie święconego chleba bądź też wynoszenie go przed dom podczas burzy.
Wieszanie krzyży i obrazów świętych na zewnętrznych ścianach domu, wynoszenie ich przed dom i obnoszenie wokół obejścia, jak też wystawianie w oknach.
Robienie przed domem znaku krzyża łopatą od chleba.
Zakładanie różańca na szyję i głośne odmawianie modlitw.
2. Działania ukształtowane na podłożu dawnych ludowych wierzeń magicznych bez odwoływania się do chrześcijańskiej symboliki kultowej. Do rzędu danych działań zaliczamy:
Kadzenie mieszkania zielem rozchodnika, zatykanie na strychu gałęzi lipowych i majenie izby leszczyną.
Rzucanie soli na wodę („aby opadła"), jak też pszenicy oraz sypanie na krzyż mąki w ogień.
Wynoszenie przed dom, jak również w pole i kładzenie na ziemi łopaty od chleba i pomiotła (miotły do zamiatania izby).
Kładzenie na ziemi przed domem wideł i kociuby (pogrzebacza), jak również brony zębami skierowanej do góry oraz uderzanie młotkami w blachy stalowe.
Wynoszenie stołu na podwórze bądź kładzenie jego blatu do studni.
Palenie wielkich ognisk na krzyżówkach dróg.
Niezapalanie w czasie burzy lamp w domu.
Niewykonywanie w czasie burzy żadnych czynności gospodarskich bądź domowych.
Wiedza o danych działaniach magiczno-religijnych funkcjonuje jeszcze
62