Podręcznik Zaręby2

•    organizowanie różnych akcji i imprez integrujących środowisko społeczne regionu (imprezy sportowe, kulturalne, rozrywkowe, cykliczne spotkania tematyczne, organizowanie klubów hobbystycznych);

•    pośredniczenie w pozyskiwaniu dla mieszkańców regionu funduszy zewnętrznych na inwestycje ekoturystyczne i inne pokrewne jej formy działalności gospodarczej małej skali, pomoc w uzyskiwaniu kredytów, wydawanie poręczeń i gwarancji kredytowych itp.;

•    działania promujące lokalnych twórców i artystów ludowych, pomoc w szukaniu rynków zbytu dla wyrobów i produktów regionalnych, organizowanie cyklicznych targów i wystaw żywności ekologicznej, rzemiosła artystycznego i użytkowego połączonych z imprezami promującymi miejscową kulturę itp.;

•    inwestowanie w ścieżki rowerowe, konne, spacerowe, tworzenie szlaków dziedzictwa naturalnego i kulturowego łączących najciekawsze atrakcje regionu, w tym zielonych szlaków - greenways;

•    angażowanie miejscowej ludności w tzw. zielone roboty publiczne, związane z tworzeniem proekologicznej bazy turystycznej, takie jak: przygotowywanie i konserwacja szlaków turystycznych, programy zalesiania, sprzątanie zanieczyszczonych obszarów, akwenów wodnych, remonty i restaurowanie starych, zabytkowych obiektów itp.;

•    stymulowanie mieszkańców i przedsiębiorców do budowania domów, tworzenia infrastruktury turystycznej nawiązującej do lokalnych tradycji architektonicznych, np. przez konkursy i nadawanie ekoznaków najładniejszym domom lub obiektom turystycznym, zwolnienie z podatku od nieruchomości budynków, które są utrzymane lub budowane według tradycyjnych kanonów i z miejscowych materiałów;

•    zwolnienie z podatku od nieruchomości, podatku rolnego lub podatku od środków transportowych dla mieszkańców regionu, którzy przyczyniają się do ochrony lokalnej przyrody itp. [248, s. 51-56],

Skuteczne realizowanie planów rozwoju ekoturystyki wymaga współpracy władz lokalnych, przedstawicieli różnych miejscowych środowisk społecznych (organizacji pozarządowych, ośrodków kulturalnych, naukowych, krajoznawczych, nadleśnictw, administracji terenów chronionych, kół rolniczych lub łowieckich, izb rzemieślniczych, lokalnego biznesu itp.) oraz mieszkańców regionu. Taka współpraca pomaga zintegrować i usprawnić działania, wyjaśnić nieporozumienia i ustalić potrzebne kompromisy, a w konsekwencji przynosi korzyści społeczno-ekonomiczne wszystkim zainteresowanym [248, s. 44-51].

Niektórzy specjaliści od zagadnień zielonej turystyki twierdzą, że gdy jest ona właściwie prowadzona i zarządzana, może w dużym stopniu przyczynić się do ochrony dziedzictwa kulturowego, zarówno jego elementów materialnych, jak i duchowych w formie tradycji, wierzeń, obyczajów ludności miejscowej. W skali globalnej trudno nrzyznać ekoturystyce aż tak znaczącą funkcję, szczególnie w odniesieniu do kultury niematerialnej miejscowej ludności. Pewnych zjawisk, np. wzrostu postaw konsumpcyjnych lub komercjalizacji kultury niezwykle trudno uniknąć. Gdy pojawia się możliwość zarabiania pieniędzy i nowych inwestycji, mieszkańcy rzadko zastanawiają

67