SA400011

POCZĄTKI WOJSKA POLSKIEGO

POCZĄTKI WOJSKA POLSKIEGO

Grot włóczni św. Maurycego ofiarowanej Bolesławowi Chrobremu przez cesarza Ottona III

Koronacja Bolesława Chrobrego, M. Bielski, Kronika świata, Kraków 1564

Milska, Budziszynowi, obsadzonemu przez silną załogę polską.

Po dłuższym oblężeniu, w czasie którego Henryk II omal nie poniósł śmierci od strzały polskiego łucznika, Budziszyn, otoczony przeważającymi siłami wroga, musiał kapitulować. Długotrwałe oblężenie tak dalece jednak opóźniło marsz wojsk niemieckich, że nadeszła jesień i Henryk II nie dotarłszy nawet do granic Polski musiał zarządzić odwrót.

Mimo to wyprawa przyniosła Niemcom korzyść w postaci pokonania sprzymierzonych z Polską Czech i zajęcia części Łużyc, a więc opanowania stworzonego przez Chrobrego w 1002 r. przedpola chroniącego granice Polski przed bezpośrednim atakiem. Korzystając z tego Henryk II już w następnym, 1005 r. zorganizował jeszcze większą wyprawę na wschód. Wzięły w niej udział również wojska bawarskie oraz posiłki z podbitych przez Henryka w poprzednim roku Czech.

Wyprawa Henryka II w 1005 r.

Wszystkie te wojska zebrały się w połowie sierpnia 1005 r. na Łużycach w pobliżu Chociebuża nad Szprewą. Dalej na wschód rozciągał się już kraj broniony bezpośrednio przez oddziały polskie, które zatarasowały zwalonymi drzewami przejścia przez lasy i bagna i stąd raziły wroga strzałami z łuków. Po wielu trudach armia niemiecka stanęła nad Odrą naprzeciw Krosna, grodu polskiego, leżącego na prawym brzegu rzeki, u ujścia do niej Bobru. Znajdujący się tu bród przez Odrę był strzeżony przez załogę grodu i oddziały polskie dowodzone przez Bolesława Chrobrego, co uniemożliwiało przekroczenie rzeki w tym miejscu.

Po dłuższym poszukiwaniu innego przejścia, Henryk II przeprawił swe wojska poniżej Krosna i rozpoczął działania mające na celu okrążenie i rozbicie sił polskich. Bolesław uniknął okrążenia, ukrył swe wojska w lasach i zaczął się cofać w kierunku Poznania. Unikał stoczenia walnej bitwy, wciągał nieprzyjaciela w głąb lasów, gdzie urządzał na niego zasadzki, niszczył go stopniowo, uniemożliwiał mu zdobywanie żywności, przewlekał wojnę, ażeby doczekać jesieni, kiedy deszcze i rozmiękły grunt jeszcze bardziej utrudniłyby ruchy wojsk niemieckich. Oddziały nieprzyjaciela postępujące za cofającym się Bolesławem dotarły w okolice Poznania, były jednak tak wyczerpane, że Henryk II rozpoczął rokowania, w wyniku których ■zawarł pokój, umożliwiający mu swobodne wycofanie się z Polski przed jesiennymi roztopami. W jego rękach pozostawały jednak Lużyce i Milsko, jako zdobycz tej wojny.

Stan ten nie trwał zresztą zbyt długo, już bowiem w 1007 r. Henryk zerwał pokój. Korzystając z tego Bolesław w tym samym jeszcze roku poprowadził wyprawę, która sięgnęła aż po Łabę w okolice Magdeburga i doprowadziła do odzyskania przez Polaków Łużyc i Milska.

Wyprawa Henryka II w 1010 r.

W ten sposób po dwuletniej przerwie rozpoczął się nowy okres wojen polsko-niemieckich. Henryk II, który w 1007 r. zajęty był wewnętrznymi