skanowanie0004 (210)

d) kontekst społeczny (wykształcenie, pozycja społeczna).

Zachowania niewerbalne mają szczególne znaczenie u pacjentów z objawami budzącymi lęk co do przyszłości-poszukują oni spokoju. Pacjent porównuje to, co lekarz mówi z tym, jak się zachowuje. Emocje towarzyszące relacji lekarz-pacjent w większości są wyrażane w sposób niewerbalny. Do zachowań takich należą m.in. odpowiednie ruchy ciała, dotykanie pacjenta czy też ton głosu.

Modele leczenia:

a)    patemalizm-jest to forma relacji, w której lekarz kontroluje sytuację, podejmuje sam wszystkie decyzje a udział pacjenta jest minimalny-jest to model zorientowany na lekarza.

b)    model zorientowany na pacjenta-lekarz w porozumieniu z chorym podejmuje decyzje, daje mu szansę przedstawienia choroby z jego punktu widzenia.

Idealny model pacjenta według lekarzy: rozumie i podziela punkt widzenia lekarza, rozróżnia, które objawy są poważne a które można pominąć.

Czasami lekarz musi negocjować z pacjentem w celu przekonania go o słuszności swojej decyzji i namówienia go do leczenia. Brak współpracy ze strony pacjenta może być spowodowany brakiem zrozumienia przez niego prawidłowości podjętych przez lekarza zaleceń.

Obawy pacjentów:

a)    strach przed utratą kontroli nad tym, co się z nim dzieje w chwili trafienia do szpitala

b)    obawa przed utratą godności

c)    obawa przed brakiem zrozumienia ze strony lekarza

Oczekiwania pacjenta:

a)    gdy ma wysokie poczucie własnej wartości-oczekuje dobrych informacji

b)    gdy ma niskie poczucie własnej wartości-oczekuje, że jego stan okaże się poważny.

Stosunek pacjenta do choroby-może być ona traktowana jako:

a)    wyzwanie, przeszkoda

b)    zagrożenie

c)    kara

d)    ulga

e)    „pouczające doświadczenie”.

Zakłócenia w porozumiewaniu się:

a)    bierność, trudności w podejmowaniu decyzji, nadmierna potrzeba dominacji ze strony lekarzy, sprzeczność pomiędzy słowem a czynami

b)    niepokój ze strony pacjenta, złe podejście do choroby.