skanowanie0008 (75)

Idea stworzenia jednego, spektaklu szybko przerodziła się w pląny znacznie już poważniejsze: chodziło o stworzenie i utrzymanie „klinicznej” wspólnoty, o powołanie do życia stałego ośrodka sztuki prawdziwej. Nie przerywając przygotowań do kolejnych spektakli, wespół z zaprzyjaźnionymi ekologami, członkowie teatru założyli w 1989 roku Fundację na Rzecz Wspierania Kultur Alternatywnych i Ekologicznych. Chodziło o szukanie nowych możliwości realizowania własnego teatru i własnej ekologii.

Jednak kwestią prawdziwie podstawową.było znalezienie stałej siedziby, mogącej służyó-jakO'port dla realizacji rozlicznych - nie tylko artystycznych - planów. Poszukiwania. doprowadziły zapaleńców w styczniu 1990 roku do znanej już nam miejscowości, gdzie powołano do życia Międzynarodową Ekologiczną Wiośkę Sztuki Wolimierz. Oprócz tworzenia haseł,' nowoosad-ników czekały inne jeszcze zajęcia: oswajanie nowych domów polegało na pozbywaniu się swiirzędzkich meblościanek i wymianie ich u miejscowych na meble starsze albo po prostu mniej typowe. Oswajaniu sąsiadów służyć miał zaś I Artystyczny Festyn pod hasłem „Powitanie”, na który tłumnie przybyli mieszkańcy nie tylko Wolimierza, ale i innych okolicznych miejscowości. Była to, jak okazało się później, pierwsza diiża impreza w tej wsi od czternastu lat! *

Na serce Ekologicznej Wioski Sztuki wybrano wspomniany już budynek stacji kolejowej. Obiekt był od dawna nieczynny, przeznaczony wręcz do rozbiórki, wymagający zatem mnóstwa prac naprawczych (które właściwie trwają do dziś), ale ze względu na rozmiary świetnie odpowiadający potrzebom teatru. W dawnej poczekalni urządzono salę spotkań: mały barek, miejsce do rozmów i do tańczenia, na ścianach, suficie i parapetach wystawiono prące wykonane bądź przez samych nowoosadników, bądź przez ich gości. W rozległej przybudówce znajduje się sala prób ze sceną, na którą spoglądają wiszące wokół maski i rekwizyty z różnych spektakli. Wokół stacji rozłożył się plac zabaw dla dzieci, stoją machiny ze spektakli, na peronie piętrzą się rozmaite rekwizyty. Na piętrze budynku nocleg mogą znaleźć wszyscy przyjezdni - a tych na ogół, szczególnie w miesiącach letnich, jest dość wielu. Odtąd to stacja stała się wizytówką Kliniki Lalek, na niej skupiło się bowiem artystyczne i towarzyskie życie Wolimierza.

Przełomowym wydarzeniem dla wolimierskiej społeczności, przynajmniej zdaniem Grospierre-Słomiń-skiej³⁹, było zburzenie muru berlińskiego i wiążący się z nim upadek tak zwanego bloku socjalistycznego, otwarcie granic, pojawienie się nowych możliwości organizowania się, zamieszkania i działania. Sami nowo-osadnicy w Gór Izerskich prezentują się, w Projekcie Informatora o WAS⁴⁰, jako luźna federacja rodzin, wspólnota tyleż formalna, ile nieformalna, początek ekowioski. To, w Ich oczach, „Międzyplanetarne Królestwo Sztuki - otwarte,, samowystarczalne miejsce szczególnego przenikania”, które bardziej „niż wspólnych reguł i umów szuka wspólnych rytuałów”.

Te wspólne rytuały dotyczą przede wszystkim działalności Kliniki Lalek. W założeniu jest to teatr wiejski, wędrowny, wystawiający spektakle głównie w plenerze lub na ulicach, w którym „grają” ogromne lalki, imachiny jeżdżące, instalacje, dziwne istoty, ludzie i żywioły (najczęściej bodaj ogień). Natalia Trzebiń-ska-Budzyńska. stwierdza⁴¹, że teatr ten od początku „odcinał się od przedstawiania przestrzeni, tematów, problemów, które można by udawać czy naśladować. Teatr, aktorstwo polegające na przeżywaniu nie interesują tego teatru [...]. Przedstawienie nie musi być

273