SNC00177

%rt. M

U

_ntgruchomo»Cia»i»

a tym przepity wprowadzające takie odstępstwo nie mogą ^ interpreiowan ani z zastosowaniem wykładni rozszerzającej, ani ścieśniającej.

Ogfotftnit. organizacja i pwprowdf -m« przetargu

Art- 38.1. Przetarg ogłasza, organizuje i przeprowadza właściwy orgia.

2. Ogłoszenie o przetargu podaje się do publicznej wiadomości nie wcześniej nił po upływie terminów, o których mowa w art. 34 ust. I pkt I i pkt 2 oraz ust. 4. W ogłoszeniu o przetargu podaje się informacje zamieszczone w wykazie oraz czas. miejsce i warunki przetargu. Ogłoszenie o przetargu wywiesza się w siedzibie właściwego urzędu, a ponadto informację o ogłoszeniu przetargu podaje się do publicznej wiadomości w sposób zwyczajowo przyjęty w danej miejscowości.

3. Przed ogłoszeniem o przetargu rozpatruje się wnioski osób uprawnionych do nabycia nieruchomości w drodze bez-przetargowej. W wypadku pozytywnego rozpatrzenia wniosku, informacji o nieruchomości, której ten wniosek dotyczy, nie zamieszcza się w ogłoszeniu o przetargu.

f. Właściwym organem w sprawie ogłoszenia, zorganizowania i przeprowadzenia przetargu jest starosta wykonujący zadanie z zakresu administracji publicznej. jeżeli przetarg dotyczy nieruchomości stanowiącej własność Skarbu Państwa. lub zarząd gminy, powiatu lub województwa, jeżeli przetarg dotyczy nieruchomości stanowiącej własność odpowiedniej jednostki samorządu terytorialnego. Starosta może zbyć nieruchomość wchodzącą w skład zasobu Skarbu Państwa jedynie na podstawie pełnomocnictwa wojewody (art. 23 ust. I pkt 7). Właściwy organ podaje do publicznej wiadomości ogłoszenie o przetargu co najmniej na 2 tygodnie przed wyznaczonym terminem przetargu. Organizator przetargu powinien być w zasadzie związany postanowieniami zawartymi w zaproszeniu określającym tryb postępowania przetargowego. Jednakże powołane juz rozporządzenie z dnia 13 stycznia 1998 r. (Dz.U. Nr 9, poz. 30) w § 2 ust. 4 zezwala właściwemu organowi na odwołanie ogłoszonego przetargu z uzasadnionej przyczyny, przy czym konieczne jest poinformowanie o tym fakcie w formie właściwej dla ogłoszenia przetargu, tzn. poprzez wywieszenie informacji w siedzibie właściwego urzędu, a ponadto w sposób zwyczajowo przyjęty w danej miejscowości. Ani ustawa, ani akt wykonawczy nie precyzują, na czym polegać miałaby uzasadniona przyczyna odwołania ogłoszonego przetargu. Istotne jest również i to. że organizator przetargu nie jest obwiązany do upublicznienia przesłanek odstąpienia od przeprowadzenia przetargu, można zatem uznać, iż taka decyzja jest decyzją uznaniową. Możliwość odstąpienia od przetargu bez obowiązku podania przyczyny narusza zasadę jawności postępowania dotyczące-

Pr«Urgi na /byc.c nieruchomo*

AfftJI

go gospodarowania mienieni publicznym, jakim są państwowe i samorządowe nieruchomości. Należy postulować, by odwołanie przetargu było uzasadniane, za „uzasadnioną przyczynę" zaś uznawać konieczność uwzględnienia lub zabezpieczenia interesów majątkowych organizatora przetargu.

2. W orzecznictwie przyjmowano, że przetarg publiczny jako forma postępowania poprzedzająca zbycie mienia komunalnego stanowi sprawę z zakresu administracji publicznej. Uchwała organu gminy o ogłoszeniu przetargu w sprawie zbycia, oddania w wieczyste użytkowanie, oddania w użytkowanie, najem i dzierżawę mienia komunalnego może być na podstawie art. 101 ustawy z dnia g marca 1990 r. o samorządzie gminnym zaskarżona do sądu administracyjnego (wyrok NSA z dnia 12 lutego 1992 r . SA Wr 130/92. „Wspólnota" 1992, nr 21, s. 17). Orzecznictwo w tej materii jednak me jest jednolite. Naczelny Sąd Administracyjny w postanowieniu z dnia 23 stycznia 1997 r. (SA/Rz 1382 96. ONSA 1998, nr I, por. 14), rozpatrując skargę wniesioną w trybie art. 101 ust. I ustawy o samorządzie gminnym, na uchwałę rady gminy w sprawie sprzedaży w drodze przetargu ograniczonego budynku mieszkalnego w częściach wydzielonych wraz z działkami stanowiącymi mienie komunalne, uznał, że nie ma podstaw, aby odnosić się do zawartych w skardze zarzutów dotyczących naruszenia w zaskarżonej uchwale przepisów ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości (obecnie już nie obowiązującej), w szczególności zaś. by oceniać materialnoprawne aspekty zgodności z prawem trybu sprzedaży spornej nieruchomości, prawa „pierwszeństwa" przy jej nabyciu itp., są to bowiem materie należące do prawa cywilnego, a zatem tylko w trybie i na zasadach określonych w tej gałęzi prawa skarżący może dochodzić swoich racji. W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego podniesiono, że sprzedaż nieruchomości wymienionych w zaskarżonej uchwale narusza prawa byłego właściciela (nieruchomość została przejęta na rzecz Skarbu Państwa z przyległymi działkami w wyniku zastosowania przepisów o reformie rolnej, gmina zaś stała się właścicielką nieruchomości w drodze komunalizacji). Naczelny Sąd Administracyjny odrzucając skargę, wskazał, że w świetle jego dotychczasowego orzecznictwa podstawowe znaczenie przy ocenie dopuszczalności skargi przewidzianej w art. 101 ust. I ustawy o samorządzie gminnym ma ustalenie, czy rzeczywiście w konkretnej sytuacji prawnej i faktycznej podjęta uchwała organu gminy, zaskarżona do Naczelnego Sądu Administracyjnego, dotyczy sprawy z zakresu administracji publicznej. Zgodnie z art. 101 ust. I ustawy o samorządzie gminnym, każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą podjętą przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, może po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia - zaskarżyć uchwalę do sądu administracyjnego. Skargę na uchwalę można wnieść do sądu w imieniu własnym lub reprezentując grupę mieszkańców gminy, którzy na to wyrażą pisemną zgodę Sąd ten w uzasadnieniu postanowienia przyjął, że intencją ustawodawcy przy ograniczaniu dopuszczalności skargi tylko do uchwał „z zakresu administracji

149