str122

Grenlandii pokrywa ok. 4/5 powierzchni wyspy, tj. 1.8 min km² i osiąga maksymalną miąższość odpowiadającą 3400 m. Kopuła lodowa i czapa lodowa mają kształt wypukłej czaszy pokrywającej całe wyspy lub obszary wyżynne i górskie; ich powierzchnia sięga rzędu tysięcy i setek kilometrów kwadratowych, a miąższość od ok. 100 do setek metrów. Tego typu lodowce występują na wielu wyspach Arktyki, na Islandii i na wyspach Antarktyki. Pola lodowe (lodowce płaskowyżowe - fieldowe, norweskie) zajmują niewielkie powierzchnie i są dość cienkie (np. lodowiec Justedal w Norwegii ma grubość 2040 m), na ogół pokrywają szczytowe partie gór, z których schodzą w doliny jęzory lodowcowe; ten typ lodowców występuje w Norwegii. Patagonii, Islandii. Nowej Ziemi i w nadbrzeżnej części Grenlandii. Lodowiec szelfowy jest lodowcem spływającym z lądu do morza w postaci płyty lodowej miąższości 200-300 m. częściowo wspartej o dno i pływającej po powierzchni oceanu (zob. rozdz. VIII, podrozdz. 6); lody szelfowe są zw rócone ku morzu klifem w^rysokości 2-50 m. Tego typu lodowce występują u wybrzeży Antarktydy (tworzą 30% długości jej linii brzegowej), gdzie lód szelfowy zajmuje powierzchnię ok. 14 min km²; najw iększymi lodowicami szelfowymi są lodow iec szelfowy Rossa 527 660 km² i lodowiec szelfowy Filchnera 416 000 km² (rys. 109. tab. 21). Małe lodowce szelfowe w-ystępują też w Arktyce w- Kanadyjskim Archipelagu Arktycznym (np. lodowiec Ward Hunt na północnym brzegu Wyspy Ellesmere’a);

2) zlodowacenie półpokrywowe - lód lodowcowy nie zakrywa całkowicie rzeźby podłoża (rys. 108). Lodow-ce nie są wystarczająco grube i ponad ich pow-ierzchnią występują pasma górskie lub nunataki. Lodowce tego rodzaju zlodowacenia są nazywane lodowcami sieciowymi lub spitsbergeńskimi. Występują one na niektórych wyspach Arktyki, w tym na Spitsbergenie, a także w silnie zlodow aconych górach (np. nadbrzeżne pasma Alaski) (Jania, 1993);

str122

str122

©

©