str129

G. Biriicttfci-GrabowtlMi. Z. Mikulski. H)tłrolnxia ogólno. Warwa w a 2005 ISBN 83 01-145?9-X. V by WN PWN 2005

wówczas do czynienia z bifurkacją; może to być bifurkacja punktowa lub obszarowa. Bifurkacja punktowa występuje wtedy, gdy woda z obszaru źródłowego odpływa w różnych kierunkach (rys. 115b), lub gdy ciek dzieli się na ramiona prowadzące wodę do różnych dorzeczy (rys. I I5a). Zbliżona sytuacja występuje również wówczas, gdy na mapie widać jeden ciek płynący w przeciwnych kierunkach, ale z rysunku poziomic wynika, że przecina on topograficzny dział wodny (rys. 116). Mamy wówczas do czynienia z pscudobifurkacją. Bifurkacja powierzchniowa występuje wówczas,

Rys. 115. Bifurkacja punktowa cieku; a ciek dzieli się na dwa ramiona prowadzące wodę do dwu rzek. b - woda odpływa w dwu kierunkach

Rys. 117. Bifurkacja powierzchniowa;

a - bagna, b - jeziora

gdy z jednego jeziora lub bagna istnieje odpływ powierzchniowy do różnych zlewni (rys. Il7).

Innym utrudnieniem w wyznaczaniu topograficznych działów wodnych zlewni są zagłębienia bezodpływowe. Mają one zlewnię bez odpływu powierzchniowego, w której zachodzi zwykłe proces parowania i wsiąkania (rys. 118). Parowanie odgrywa główną rolę w tych zagłębieniach, w których dnie znajduje się bagno lub zbiornik wodny (zagłębienie retencyjno-ewaporacyjne), natomiast wsiąkanie - w zagłębieniach suchych o podłożu przepuszczalnym (zagłębienie chłonne). Zagłębienia bezodpływowe mogą występować w różnej sytuacji topograficznej: na zboczu, pod zboczem, w dolinie i na wierzchołku (rys. 119). Zagłębienia bezodpływowe występują bardzo licznie na obszarach młodogla-cjalnych i wydmowych, z reguły w pobliżu działów wodnych na granicy sąsiadujących ze

129

Cl

C

C

CO

co

co

o

©

(ł