strona (71)

występują również po powtarzanych nagrzewaniach skóry za pomocą promieniowania podczerwonego. Po ekspozycji na pl obserwuje się także rozszerzenie naczyń krwionośnych, co może zależeć od efektu cieplnego, lecz może też być bezpośrednią reakcją na pl.

4. Skutki kliniczne.

W obserwacji klinicznej najwyraźniej uwidacznia się efekt przeciwbólowy, który może być związany z zauważoną w doświadczeniach z pl hiperpolaryzacją błon komórkowych, wzmożonym wydzielaniem endorfin, zwiększoną produkcją transmiterów w synapsach i z innymi słabiej zdefiniowanymi i zbadanymi procesami. Oprócz efektu przeciwbólowego uzyskano i opisano przyspieszenie procesów regeneracyjnych w tkankach. Znajduje ono uzasadnienie teoretyczne we wspomnianym wpływie na rozmnażanie komórek i regenerację kolagenu. Inne korzystne obserwacje kliniczne nie są dostatecznie wyraźnie odróżnione od efektu placebo i od procesów sugestywnych. Odróżnienie takie jest zadaniem trudnym, ale istotnym, gdyż wiele reakcji może być uwarunkowanych psychogennie.

2.7.4. Dawkowanie

W dawkowaniu pl przy stosowaniu techniki przemiatania (skaningu) należy używać pojęcia gęstości energii pl (ED) wyrażanej w dżulach na cm², którą oblicza się według reguły podanej w podrozdziale 2.3.2, stosując powtórzony wzór (5). Jeśli poda się moc lasera (P), czas ekspozycji (t) oraz powierzchnię eksponowanego pola skórnego (S), to otrzymujemy:

P.f r ,    •>,

ED =- [J/cm²].    (5)

S

Dla techniki punktowej wystarczy pojęcie energii (£) podanej w dżulach na jeden punkt, zatem nie podaje się powierzchni eksponowanej skóry, a obliczanie ilości energii (0 ogranicza się do licznika z równania (5), przedstawionego w równaniu (5a):

E=P.t UJ.    (5a)

Równanie to łączy wszystkie najważniejsze parametry określające pl. Jest ono słuszne dla emisji ciągłej, w której moc ma tylko jedną wartość. Oznaczając dawkę emisji impulsowej, należy najpierw obliczyć średnią moc emisji (P), która się zasadniczo różni od mocy impulsu. W tym celu stosuje się następujący wzór:

P = P,.t,.f|W|,    (6)

W równaniu (6) P = moc średnia emisji; P; = moc impulsu; t, = czas trwania impulsu. Dla osób mniej wprawnych w przeliczeniach matematycznych wygodniej jest t, przedstawić w postaci ułamka dziesiętnego sekundy, a nie w nanosekundach (0,000 000 200 s, a nie 200 ns), a f, czyli częstość impulsów, w hercach, jeśli P, będzie przedstawiona w postaci ułamka wata, wynik będzie również wyrażony

71