stry

ADMIRAŁ

Tak? Myślałem, że już nie ma żadnego niebezpieczeństwa.

PRZEWODNICZĄCY

Nie ma niebezpieczeństwa, bo jeżeli to zrobi, to już po uroczystości. Ja gwarantuję za uroczystość. Spełnię swoje, a reszta mnie nic nie obchodzi.

REKTOR

Ale moja mowa. Wiadomo, że ten mówca ma rację, co mówi ostatni.

ADMIRAŁ

To będzie po pańskiej mowie, ale przed moją wystawą. Otwarcie wystawy mi popsuje.

PRZEWODNICZĄCY patrząc na zegarek

Rektorze, już czas, co będzie, to będzie. Musi pan już iść na trybunę. Wstrzymałem naumyślnie pana, aby się pan publice nie opatrzył. Ale teraz już czas! Za sześć minut uderzą dzwony w kościołach i musi pan zacząć mówić. Admirale, również na swoje miejsce! Ale zaraz, zaraz, (popatrzył na niebo) Do diabła, te chmury... Ale to nic. I z chmur potrafię skorzystać. Otóż, rektorze, kiedy pan zacznie przemawiać i będzie na słońcu chmura, niech pan mówi dotąd, aż chmura nie zejdzie. Bo sam moment odsłonięcia muszę mieć w słońcu!

REKTOR

No, dobrze, ale mam już mowę przygotowaną i muszę ją skończyć we właściwym czasie.

PRZEWODNICZĄCY

No, to pan dorzuci pięć, sześć bohaterskich czynów kapitana, aż chmura zejdzie.