SWScan00136

że jego własna swoboda związana z seksem oznacza szeroko pojętą tolerancję. Pomyliłam się.

Renata bywała wtedy u nas, nie wzbudzało to w nim większych emocji, ale od momentu mojego coming outu została wrogiem numer jeden. Ojciec po prostu uznał, że ona „bezczelnie mnie uwiodła”, zaczął ją obrażać na każdym kroku. Któregoś ranka (nocowała wtedy u mnie) wtargnął do mojego pokoju i prawie wrzasnął: „Co ONA tutaj robi?!”, a chwilę później już bezpośrednio do niej zaczął wykrzykiwać: „Kim ty jesteś, żeby ciągle przebywać w tym domu? Zabraniam!”

A.L.: To się zdarzyło chyba niedawno? Byłaś już pełnoletnia?

Daria: Tak, tak, miałam jakieś 22 lata. Dla mojego ojca to nie miało znaczenia. Zawsze czuł się naszym panem i władcą.

A.L.: Mhm. I co było dalej?

Daria: Kiedy Renata spokojnie odpowiedziała, że właścicielka mieszkania udzieliła jej pozwolenia na przebywanie tutaj (co w pełni odpowiadało prawdzie, bo właścicielką mieszkania była moja mama), wpadł w szał. Zaczął ją wyzywać od bezczelnych suk i kurew, grozić, że załatwi ją na amen, a Renata ciągle spokojnie i stanowczo odpowiadała, że nie życzy sobie obraźliwych komentarzy ani gróźb i w ten sposób nie będzie z nim rozmawiać. Była pierwszą osobą na świecie, która wobec ojca nie położyła uszu po sobie, co doprowadziło go do amoku. Zaczął ją szarpać, wreszcie chwycił za szyję, jakby chciał ją udusić, uderzył. Ja byłam tak zaszokowana, że tylko oczy wyszły mi na wierzch i powtarzałam w kółko: „Przestań, uspokój się!” Mój brat, słysząc, co się dzieje, wypadł ze swojego pokoju i odciągnął ojca na bok.

Wtedy Renata zakomunikowała, że dzwoni na policję. Reakcja mojego ojca była szokująco beztroska: „Dzwoń, dzwoń! Jak tego nie zrobisz, sam ich wezwę. Chętnie im powiem, kim jesteś!” Był przekonany, że żadnego telefonu na policję nie będzie. A gdyby nawet, to nie szkodzi, bo pewnie policjanci są, tak samo jak on, homofobami i nie kiwną palcem w naszej obronie. Jego wizja była taka: przyjdzie facio podobny do niego samego, wbije Renatę w podłogę i to ona będzie miała problemy. Ale Renata na policję zadzwoniła, chwilę później wszyscy czekaliśmy na ich przyjazd. My zdenerwowane, ojciec zadowolony.

Kiedy przyjechali panowie z policji, Renata zrelacjonowała, co się stało, a ojciec niczemu nie zaprzeczał. Potwierdził, bardzo pewny siebie, że owszem: wyzywał, obrażał i posunął się do rękoczynów. Jeszcze potakiwał sam sobie: „No właśnie, panowie chyba tak samo by zrobili?

Przychodzi taka małpa i mówi mi, kto tu jest właścicielem mieszkania. Do tego ta lesba uwiodła moją córkę”. Tyle, że policjanci bynajmniej nie zareagowali tak, jak się spodziewał. Po ustaleniu faktów (rzeczywiście, ojciec nie był właścicielem mieszkania, a ja, „uwiedziona córka”, od dawna byłam pełnoletnia) powiedzieli mu, że będzie miał problemy w związku ze złamaniem trzech artykułów: o nietykalności osobistej, naruszeniu cudzej godności i groźbach karalnych.

A.L.: Przyznam, że jeśli chodzi o reakcję policji, to budujący przykład. Co było dalej?

Daria: Ojciec przeżył szok. Błyskawicznie przeszedł do ofensywy, na zmianę to atakował, to próbował wziąć policjantów na litość. A oni rzeczowo powtarzali, że nie interesuje ich orientacja seksualna moja i Renaty. I że ojciec, używając wyzwisk i przemocy, złamał trzy paragrafy. Do tego ostrzegli go, że jeśli nadal będzie agresywny, zakują go w kajdanki. To było niesamowite: wreszcie ktoś go usadził.

Wszyscy złożyliśmy oficjalne zeznania, a później przyszło pismo z prokuratury, potwierdzające, że Renata może wszcząć wobec ojca postępowanie sądowe.

A.L.: Wytoczyła sprawę twojemu ojcu?

Daria: Nie. Wystarczyła nam świadomość, że może to zrobić.

W naszym domu doszło do rewolucji. Matka nieoczekiwanie stanęła po stronie policji, podobnie jak mój brat, co ojciec odebrał jako skrajną nielojalność. W ogóle nie uznał swojej winy, ale przynajmniej pojął, że świat nie stanął po jego stronie. Na mnie śmiertelnie się obraził, od tamtej pory - czyli od 4 lat - nie rozmawiamy ze sobą.

To oczywiście nie była pierwsza awantura w naszym domu, ale wcześniej nikt z nas nie ośmielił się powiedzieć ojcu „stop”. Kiedy był agresywny, kładliśmy uszy po sobie. A potem tłumaczyliśmy mu, że nas niszczy, i prosiliśmy, żeby się zmienił. A już na pewno nikomu nie przyszło do głowy, że można wezwać policję. I że policja może być skuteczna.

A.L.: Czy po tamtej awanturze twój ojciec atakował Renatę lub ciebie?

Daria: Jakiś czas później spotkał Renatę na ulicy. Tym razem nie doszło do rękoczynów, były „tylko” wyzwiska. Kiedy spotykał mnie, groził, że ją zabije, jak tylko ją zobaczy, życzył sobie, żebym to jej przekazała Znowu dowiedział się, że to karalne, a co więcej - że w razie postępo-

145