Image8

partykuła tematu {i zapisywana jest jako wa, natomiast w przypadku partykuł ^ i Szachowano pisownię oryginalną, czyli odpowiednio he oraz wo,

zapisane jest jako chi

o ty>, czyli „podwojone” chi, zapisane jest jako tchi

L zapisane jest jako shi

o L, czyli „podwojone” shi, zapisane jest jako sshi

D, czyli udźwięcznione shi, zapisujemy ji, natomiast w połączeniu z małym i, zapisujemy odpowiednio jo,ju,ja

iP, o zapisujemy jako zu

•$>,*$>,,£ oraz fo, 9, £> w połączeniu z sylabami L i h:

Ldo, czyli shi + o, zapisywane jest jako shio, w odróżnieniu od

L <t, czyli shi + małe yo, które zapisywane jest jako sho.

oraz fo, 9, do w połączeniu z sylabami 0\ (£, b- i 0 :

Ą-dozbitka mi + o zapisywana jest jako mio, np.    (b-te < Ź>) miokuru

(odprowadzać, np. na dworzec, lotnisko), w odróżnieniu od zbitki b X czyli mi + małe yo, zapisywanej jako my o, np. Si ^ (b X 0 £) my oj i (nazwisko).

. Wielkie i małe litery. W zapisie sylabicznym, a tym bardziej w ideogramach, nie ma „wielkich liter”. Zapis w alfabecie łacińskim wprowadza jednak to rozróżnienie. Wielkimi literami zapisujemy więc początek zdania i nazwy własne, takie jak imiona, nazwiska, nazwy geograficzne.

Słownictwo japońskie

Skomplikowany system zapisu sprawił, że w języku japońskim istnieją trzy główne kategorie wyrazów ze względu na pochodzenie: rdzennie japoński ftttnwago (zapisywany w znakach czytanych według kunyomi lub w hiraganie), sinojapoński ^:Miakango (zapisywany w znakach odczytywanych według on’yomi) i zachodni 9V lugairaigo (zapisywany w katakanie). Zdarza się, że do jednego pojęcia można użyć trzech wyrazów, każdego z innej grupy.

- 17-