img011 (88)

spółgłoskę bezdźwięczną, i linię falistą, gdy słyszy spółgłoskę dźwięczną: pa, pa, ba, ba, pa, ba, pa, ba, pa, pa, ba, ba, pa, ba.

6. Uczeń powtarza odczytywane przez logopedę sylaby:

papa	baba	paba	bapa	papaba
popo	bobo	pobo	bopo	bapaba
pupu	bubu	pubu	bupu	babapa
pepe	bebe	pebe	bepe	pabapa
pypy	byby	pyby	bypy	bapapa

7.    Uczeń ocenia słuchem powtórzenia drugiej osoby po logopedzie sylab, których rozróżnianie sprawia uczniowi trudność.

8.    Uczeń podaje wyrazy zaczynające się od wskazywanych mu sylab, np. od sylaby pa, a następnie od sylaby ba.

9.    Na kartce z zapisanymi sylabami uczeń odnajduje sylaby wymawiane przez logopedę.

10.    Uczeń pisze iłyktowane mu sylaby.

11.    Do ćwiczeń w różnicowaniu słuchowym wyrazów można wykorzystać tablice obrazkowe. Po ustaleniu, jakich wyrazów uczeń nie identyfikuje,logopeda wymawia kilka lub kilkanaście razy wyraz powoli i wyraźnie, aby u ucznia wykształcił się wzorzec słuchowy danego wyrazu. Kontrolą będzie pokazywanie przez ucznia odpowiedniego obrazka. W miarę wykształcania się wzorców słuchowych wyrazów, „osłuchuje” się w ten sposób następną parę wyrazów.

12.    Na kartce z zapisanymi wyrazami uczeń odnajduje wyrazy wypowiadane przez logopedę.

13.    Uczeń pisze dyktando z wyrazami, których nie różnicował prawidłowo.

W ten sposób wykształca się umiejętność słuchowego różnicowania innych głosek, np. palatalnych i odpowiednich niepalatalnych, p, p, p, p, p, p, p, p —p, p, p, p, p, p, p, lub też dentalizowanych s, s, s, s, s, s — ś, ś, ś, ś, zależnie od trudności ucznia.

Prowadząc ćwiczenia należy pamiętać, że utrwalenie się wzorca słuchowego wymaga pewnego czasu; ćwiczenia powinny być prowadzone systematycznie i przejście do następnej fazy ćwiczeń wymaga pewności, że poprzednia faza jest zakończona sukcesem. Wprawdzie M. Maruszewski i K. Zaborowska w pracy Badania eksperymentalne skuteczności metody ćwiczenia bezpośredniego w przywracaniu zdolności różnicowania dźwięków mowy u afatyków (w Rehabilitacja neurologiczna. „Zeszyty Naukowe Instytutu Psychologii Uniw. Warszawskiego” 1973 z. 4) donoszą, że „— uzyskana poprawa w zakresie różnicowania głosek dźwięcznych i bezdźwięcznych nie ograniczała się wyłącznie do par ćwiczonych, lecz objęła także różniące się cechą dźwięczności głoski nie ćwiczone” — to jednak zjawisko to może nie występować w wypadku dyslalii.