img187 (2)

który w czasie zwijania smarujemy na całej powierzchni klejem roślinnym lub stolarskim. Lufa składa się z dwóch warstw kartonu: wewnętrzna rurka ma średnicę mniejszą niż średnica piłki pingpongowej.

Przednią, wewnętrzną krawędź rurki wewnętrznej należy ściąć ukośnie i oszlifować ściernym papierem, tak aby powstał stożek, w który można wcisnąć piłeczkę pingpongową. Na tak wykonaną rurkę naklejamy zwoje rurki zewnętrznej, która jest dłuższa o około 35 mm od rurki wewnętrznej. Piłeczka pingpongowa przesuwa się lekko w przedniej części rurki zewnętrznej, lecz można ją silnie „zakleszczyć” w stożku rurki wewnętrznej. Jest to konieczne w celu uzyskania dobrego efektu strzelania: uderzona suwakiem piłeczka pingpongowa jest wybita ze stożka lufy. Zupełnie wystarczy, jeśli suwak uderza w piłeczkę w końcowej fazie ruchu.

W zbudowanym modelu lufa miała następujące wymiary: długość całkowita — 243 mm, długość rurki wewnętrznej — 208 mm, średnica zewnętrzna — 39 mm, średnica wewnętrzna — 34 mm. średnica wewnętrzna części lufy pod stożkiem — 37,5 mm.

Całą strzelbę można pomalować emalią „Nitro-U”.

4. ZABAWKI PSYCHOTECHNICZNE

Jedną z najprostszych zabaw, służących do sprawdzenia szybkości refleksu i zręczności ręki, jest łapanie osuwającej się linijki. Zwykłą szkolną linijkę (rys. 115) przyciska się do ściany, ustawiając ją dokładnie pionowo w dół, cyfrą „1” do dołu. Jedna osoba przyciska palcem linijkę w punkcie A. Druga osoba (która pragnie sprawdzić szybkość swojego refleksu) przytrzymuje palec wskazujący przed cyfrą „1” w punkcie B, w odległości jednego centymetra od powierzchni linijki. Osoba przytrzymująca linijkę u góry, bez uprzedzenia puszcza linijkę w dowolnym momencie. Zadaniem osoby trzymającej palec w punkcie B jest zauważenie ruchu linijki i natychmiastowe przyciśnięcie linijki do ściany w

Kys. 115. Zwykła linijka sprawdza szybkość reakcji (refleks) celu jej zatrzymania. Wynik badania można dokładnie wymierzyć, bowiem przytrzymujący palec wskazuje. o ile centymetrów opadła linijka.

Inną ciekawą zabawą bez przyrządów jest sprawdzenie odruchów rąk i nóg, wykonujących niezależne funkcje. Spróbujmy np. prawą ręką na stole rysować duże koła ciągle w prawą stronę (rys. 116a), a równocześnie prawą nogą na podłodze „rysować” duże koła, lecz w stronę przeciwną. Prawda, że to trudne?

Inne ciekawe doświadczenie przedstawiono na rys. 116b. Wyobrażając sobie, że trzymamy w ręku dwie korby spróbujemy zataczać dwa duże koła w kierunkach przeciwnych.

Do sprawdzenia zdolności manualnych możemy zbudować ciekawe i proste przyrządy. Jednym z takich przyrządów jest elektryczny labirynt. Według podań mitologii greckiej na życzenie króla Krety zbudowano specjalny pałac o skomplikowanym układzie wnętrz, tajemniczych i trudnych przejściach i niewielu wejściach, nazywany labiryntem.

Można zbudować mały, metalowy labirynt, który będzie doskonałym urządzeniem do sprawdzania umiejętności manualnych. Elektryczny labirynt może być równocześnie atrakcyjną grą stołową, w której udział bierze kilka osób. Każdy z grających musi w ściśle określonym czasie przejść przez korytarze labiryntu bez dotykania ścianek. W praktyce dla niektórych osób jest to bardzo trudne i nawet trochę denerwujące.

ilf»