IMG17

za skórę, za flaki, zanurza rękę w trzewiach padliny, nigdy nie wiadomo co wyciągnie

Matce właściwie niepotrzebny jest czas teraźniejszy. „Przenosi swoją duszę zajadle utęsknioną do tego głodu wybuchów i śmierci”. Wraca do czasów Zagłady niczym narrator, poeta tułacz z Pana Tadeusza w słynnym fragmencie:

Tymczasem przenoś moję duszę utęsknioną Do tych pagórków leśnych, do tych łąk zielonych,

Szeroko nad błękitnym Niemnem rozciągnionych;

Jednak dusza Meter nie jest subtelnie, tylko zajadle utęskniona, a córka nazywa ją wprost hieną. Córka oczekuje od matki, by ta odniosła się do jej umysłu i emocji, ale matka nie może tego uczynić, bo została kiedyś zredukowana do mięsa. Gdy wizja świata przekracza próg wytrzymałości podmiotu, to zachodzi konieczność tworzenia rytuałów ocalających. Wymienia je Stanisław Grochowiak w wierszu Płonąca żyrafa z tomu Menuet z pogrzebaczem:

I robić z mięsa I myśleć mięsem 1 w imię mięsa Na przekór mięsu Dla jutra mięsa Dla zguby mięsa Szczególnie szczególnie w obronie mięsa

Te czynności rytualne, które zaradzić mają zniszczalności ciała, stają się w koń-przymusem. Łatwiej zgodzić się bowiem na to, że jedyną wartością okazało się P y ie, niż przyjąć do wiadomości własną przypadkowość i bezradność.