IMG$28

A więc Jest to postać przemiany połitropowej, dla w m-“*.    ^llJ

Ta postać równania adiabaty na?ywa się równaniem p₀i aon a.

Adiabata w układzie P-v jest hiperbolą nicrównoboczną (rys. 17) _prZfi biegającą stromiej niż izoterma.

	jg,a
	$*■

Rys. 18-Adiabata w układzie T-s

Rys. 17-Adiabata w układzie P-v

Zależności pomiędzy pozostałymi parametrami gazu, podobnie jak poprzednio dla pólitropy są

pll,36a]

jV i (II.) • h. a ISE Ti UJ Ti \vJ

Przemiana adiabatyczną, jak tęr wynika z zależności

dq = Tds = 0

wobec T różnego od zera musi dać wartość ds. — 0; adiabata jest więc jednocześnie linią o stałej wartości entropii, skąd pochodzi jej druga nazwa izentropy. W układzie przeto T-S adiabata jest linią pionową (rys, 18).

Pracę wykonaną przy przemianie adiabatycznej można wyrazić na-

stępująco
lub całkując	0 == c„dT+dt
	WoKri-m	im,37]
| Podstawiając za związek	cv wartość obliczoną wyżej (str. 65),	otrzymuje się
	H Sili
lub	*f—l
	H Pi«i-p2u, SSSiT	[m,37a)

68

często bywa używana inna postać tego wyrażenia na pracą 1, którą wobec m = x tworzy się przez zastąpienie m wartością x w odpowiednich, wzorach przemiany politropowej, a więc

rt-i

[IU^7b]

W podobny sposób określone równania pracy technicznej są:

%

IE HI (,P₁v₁-P₂v_!) =    [111,38]

lub

t-1

a

[IH,38a]

| więc dla przemiany adiabatycznej Z, == «l.

Inny, bardzo wygodny sposób określenia pracy technicznej przy przemianie adiabatycznej wynika z analizy drugiej postaci pierwszej zasady termodynamiki.

Wobec tego, że

dq = c_pdT—vdP

więc dla adiabaty

pdP CpdT = di

lub po scałkowaniu:

2

h- - JvdP b c_p(T_t-T₂) S | - i t

!(=■ %—ij>)'    rm,3Sb]

Z zależności [III;38b] wynika, że dla adiabaty praca techniczna równa się różnicy entalpii, tzn, spadkowi adiabatycznemu.

Kreślenie adiabaty (izentropy) dla danej wartości wykładnika i odbywa się przeważnie metodą Brauera w następujący sposób.

Z punktu zerowego układu współrzędnych kreśli się jeden promień nachylony do osi odciętych pod dowolnym kątem, a drugi nachylony do osi rzędnych pod kątem /?, którego wartość określa równanie

(l+tg<0* = l+tgjJ

Jeżeli przez pUnkt 2 (rys.. 13) ma przechodzić adiabata, to przez ten punkt kreśli się linię poziomą 2 —B, z punktu B pod kątem 45° do osi pionowej promień do punktu A, z którego prowadzi się poziomą przez punkt C i dalej. Następnie z tegoż punktu 2 prowadzi się linię pionową do punktu R, skąd pod kątem 45⁰¹ do osi poziomej prowadzi się linię do punktu N. Pionowa z punktu N daje na przecięciu się | linią AC punkt 2, który leży na adiabacie o wykładniku x, przechodzącej przez punkt 2.

67