IMG406 (2)

MwMftWICIMl

%kra>ma bud.mli dla linii zelektryfikowanej

Obrysy skrajni:

—    & B C D E — dotyczą szlaku, z wyjątkiem: peronów na przystankach, na mostach i pod obiektami mostowymi,

—    A B — na przystankach,

—    H 1 — na stacjach, z wyjątkiem torów głównych zasadniczych i dodatkowych.

3.2. UKŁAD GEOMETRYCZNY TORU KOLEJOWEGO W PROFILU I W PLANIE

W profilu podłużnym niweleta toru kolejowego składa się z odcinków poziomych lub pochylonych (wzniesienia lub spadki). W miejscach, w których

ao

występuj)) znaczne zmiany pochylenia niwelety (załomy profilu podłużnego), wprowadzane są luki pionowe.

Zasadnicze elementy geometrii luku pionowego określają:

—    różnicę wartości dwóch sąsiednich pochyleń: n ■ i, ± i₂ [mm/ra],

—    promień luku pionowego R_v [m],

—    styczną t [m].

Długość stycznej luku określana jest według następującego przybliżonego wzoru (rys. 3.2):

t = Rjgl = R_vl    (3.1)

Ze względu na małą wartość kąta n przyjęto, że tg nl2 = n/2.

Z pojęciem pochylenia niwelety wiąże się określenie pochylenia miarodajnego i_m. Jest to pochylenie, po którym może poruszać się na wzniesieniu pociąg o ustalonej masie M z. założoną prędkością.

Rys. 3.2. Załomy profilu podłużnego: a) przejście z poziomu do pochylenia, b) przypadek pochyleń jednakowego kierunku, c) przypadek pochyleń odwrotnego kierunku

Pochylenie miarodajne i_m stanowi pochylenie rzeczywiste powiększone o opór jazdy w luku:

i = w +i    (3-2)

m r

Opór jednostkowy ruchu w luku wyznaczony empirycznie wynosi: w, = 22 [N/kN]

A

gdzie: R — promień luku poziomego [m].

W zależności od kategorii linii kolejowej wartości pochylenia miarodajnego stosowane w PKP przedstawione są w tabl. 3.1.

Minimalna długość odcinków o jednostajnym pochyleniu nic powinna być mniejsza od długości najdłuższego pociągu przewidzianego do kursowania na projektowanej linii. Odległość między załomami profilu podłużnego może być