rozbudowywany sektor państwowy przejmuje większość funkcji gospodarczych, społecznych i politycznych w kraju, ograniczając tym samym aktywność społeczną jego mieszkańców. Realizacji tej doktryny towarzyszy etatyzacja. polegająca na stałym wzroście liczby funkcjonariuszy państwowych, pracujących w różnego rodzaju przedsiębiorstwach i organizacjach sterujących życiem gospodarczym, społecznym i politycznym. Biurokraci, działający w imieniu państwa, przejmują odpowiedzialność za społeczeństwo, czyniąc je bezwolnym i od państwa zależnym.
Etatyzm rozwinął się na szerszą skalę podczas 1 wojny światowej oraz w latach trzydziestych w związku z wielkim kryzysem. Doktryna etatyzmu bardzo odpowiada państwom totalitarnym, np. gospodarki krajów faszystowskich były w znacznym stopniu zetatyzowanc, a w krajach komunistycznych niemal w całości.
Pojmowanie etatyzmu jako interwencjonizmu gospodarczego państwa jest niesłuszne, ponieważ interwencjonizm niekoniecznie zakłada istnienie sektora państwowego. (Patrz hasła: Centralizacja. Państwo).
Jest to grupa łudzi (zbiorowość etniczna), zwykle zamieszkująca wspólny obszar (zbiorowość terytorialna, regionalna), postrzegana społecznic jako różna od innych, mająca pewne uświadomione cechy kulturowe, które odróżniają ją od otoczenia i dają poczucie wspólnoty, a zarazem stanowią ojej odrębności. Zazwyczaj grupę taką cechuje brak poczucia odrębności i aspiracji politycznych, utożsamia się bowiem ze zbiorowością narodową, której stanowi integralną część. Grupa etniczna wykazuje pewne osobliwości, wykształcone dzięki np. specyficznemu środowisku geograficznemu. Różnice te są przede wszystkim widoczne w płaszczyźnie kulturowej; zwłaszcza w jej przejawach materialnych i formach aktywności społecznej (dialekcie, ubiorze, budownictwie, obyczajach itp.). Dla tak rozumianej grupy etnicznej stosuje się również terminy grupa etnograficzna lub grupa regionalna (np. Ślązacy, górale. Kujawiacy, Kurpie i inni). Grupa etniczna może być także rozumiana w kontekście szerszym, z uwzględnieniem jej cech etnogenetycznych. i wówczas jest ona bardziej zbliżona do pojęcia ettiosu. Taką grupą etniczną (w szerokim rozumieniu tego terminu), którą wyróżniają nie tylko cechy kulturowe, są w Polsce np. Łemkowie i Kaszubi. (Patrz hasła: Etnos, Et no typ. Etniczna struktura).
Złożone pojęcie dotyczące rozmieszczenia, liczby i rodzaju grup etnicznych tworzących określoną całość — np. ludność danej jednostki administracyjnej (miasta, gminy, państwa itp.) — i zachodzących między nimi stosunków'. „Mniejszości narodowe tworzą (...) mozaikową etniczną strukturę danego narodu. Wskazują, w jakim stopniu dany naród jest wewnętrznie zróżnicowany. Czy jest społecznością wielonarodowościową, czy dość jednorodną pod względem narodowościowym (...) Istnienie w danym narodzie wielu grup etnicznych, występujące między nimi codzienne stosunki, rodzą ważne problemy praktyczne, będące przedmiotem żywego zainteresowania nauk społecznych" (Janoszek H„ Sikora J., 1995). W oparciu o strukturę etniczną można zdefiniować państwo w kategoriach społecznych — w zależności od tego, czy ma ono tę strukturę jednorodną (państwo narodowe), czy też złożoną (państwo wielonarodowe). Z punktu widzenia politycznego jest sprawą dyskusyjną, który rodzaj struktury etnicznej jest korzystniejszy dla funkcjonowania i rozwoju państw. Złożone struktury etniczne są na ogól bardziej konfliktogenne, ale równocześnie mogą być bardziej progresywne zarówno w sferze kultury, jak I gospodarki. Z kolei państwa, których struktura etniczna jest jednorodna, są mniej narażone na konflikty wewnętrzne. kii kulturowo spójne i przez to na ogół łatwiejsze w rządzeniu. (Patrz hasła: Państwo narodowe. Etniczna grupa).