Konopnicka Poezje5

Konopnicka, Poezje (5 stron)

A Żebyś ty... -A kto ciebie... - Na progu • Jesienią (Wieczorne pieśni)

•    Z Bąk i pól

Mgła przejrzyste tkanki przędzie... - Hej, mruga na mnie... - Przeorały raz i drugi... - Kołysz mi się. kołysz... - A czy po tobie... - Chodziły tu Niemce...

•    Z daleka

Z bliska widziałam... - Szumiące zdroje... - Wieczorny dzwon... - O poranku...

• Linie f dźwięki

Lipy kwitną - Non dolet - Dum spiro — spero - Są lata wielkie... - Kto dla siebie pracuje... - Przed świtem Ludziom i chwilom

-Wątpiącym,

Błyska w jasnej kosie.

Ona ży je w tej siermiędze,

W tej siwej sukmanie,

Co na piersiach naszej wiary Racławickiej dojdzie miary, Gdy chłop w polu stanie.

W tym piastowym żyje pługu, Co nam ugór orze,

W modłach żyje tego ludu,

Co czekając z nieba cudu, Woła: "Święty Boże!"

W tej fujarce rozśpiewanej W wieczorowe cisze,

O, nie mówcie, o, nie wierzcie, Że Ojczyzna w grobie!

My ją żywą, my ją całą,

Ducha Polski, Polski ciało.

Mamy, bracia, w sobie.

O, nie mówcie, o, nie wierzcie,

Że Polska zabita!

Ona dysze, ona rośnie W każdej borów naszych sośnie .W każdym ziarnie żyta.

Ona złoci się na łanie W każdym pszennym kłosie. Kwitnie w kwiatach naszych błoni, W jasnym sierpie łąką dzwoni,

W stuletniego skazce dziada,

W pieśni, którą matka składa, Gdy dziecię kołysze.

Ziarno jutra ona sieje Po czarnych ugorach, Skowronkowe gniazda ściele, Brząka w stare karabele W naszych białych dworach.

O, nie mówcie, o, nie wierzcie, Że Ojczyzna w grobie!

My ją żywą, my ją całą,

Ducha Polski, Polski ciało. Mamy, bracia, w sobie!

-Pieśń sokołów, O Wrześni, Na śmierć Adama Pługa, Nowe lato

Głosy ciszy

O vos omnes, qui transitis per viam...

Jer. I 12

-A kiedy idziesz...,

-Żyj — nie w chwili...,

...Żyj — nie w chwili, co ulata// Ani w minionej godzinie,

Ani w tej, która przyjdzie i znowu przeminie, // Lecz w nieskończonym Dziś świata.

-Ty, coś walczył...,

-Gdy płacząc...,

...Gdy płacząc, śmiejąc się z braćmi, II Na obce puszczasz się harce,

Lada pastuszę cię zaćmi //Na prostej grając fujarce.

Gdy śpiewać będziesz dla braci, // Swojsko im śpiewaj i jasno.

Pieśń, jeśli krzepić ma duszę, // Jak duszę — trzeba mieć własną!

- Jest wielkie łono..., Jeżeli nie masz szczytów..., A kiedy wyjdziesz..., Gdy runą trzy ściany...