Kościoły zakonów żebrzących

KOŚCIOŁY ZAKONÓW ŻEBRZĄCYCH

Kościoły minorytów (franciszkanów) i dominikanów, naśladowców św. Franciszka z Asyżu (1182-1226) i św. Dominika (1170-1221). jako świątynie kaznodziejskie budowano przeważnie w miastach.

Różnorodne typy przestrzenne:

-    bazyliki sklepione, często zbliżające się do formy halowej (przeważnie dominikanie i franciszkanie)

-    bazyliki stropowe z niewiele wyższą nawą główną (głównie franciszkanie gómonicmicccy, poł. X1II-XIV w.)

-    hale sklepione (franciszkanie, dominikanie)

-    jednonawowc kościoły salowe.

Bazyliki (typ rozwinięty):

-    trzy nawy bez transeptu

-    szeroko otwarte ostrołukowc arkady

-    szerokie nawy boczne z dachami pulpitowymi, sięgającymi wysoko na mury nawy głównej, dlatego

-    wysoka ściana wnętrza nad arkadami, pozbawiona podziałów architektonicznych. za to często pokryta freskami

-    okna górne małe. czasem okrągłe, w dużych odstępach

-    wysmuklę filary, w przekroju okrągłe lub ośmioboczne. bez profilowań

-    brak głowic

-    płaskie stropy belkowe nad nawą główną, aż do luku tęczowego

-    albo sklepienia krzyżowo-żebrowe

-    lektorium umieszczone o jedno lub więcej przęseł przed prezbiterium

-    nawy boczne prosto zamknięte: boczne chóry stosowane rzadko; prezbiterium często podwyższone

-    wielobocznc zamknięcie prezbiterium

-    sklepienia sieciowe lub gwiaździste

-    wysokie, lancetowe okna

-    służki schodzą do podłogi tylko w zamknięciu chóru.

Na zewnątrz gładkie szczyty i ściany fasad

-    Często wielkie okno zachodnie z prostymi podziałami

-    wieże wznoszone rzadko, zwykle tylko sygnatura nad lukiem tęczowym

-    przypory wyłącznie wokół chóru, niejednokrotnie uskoki przykryte oka-pnikami.