dmie badanej próbki znajdują się charakterystyczne linie poszukiwanego pierwiastka.
Ad b). W tym przypadku, w celu ustalenia, jakie pierwiastki znajdują się w badanej próbce, należy po wykonaniu spektrogramu zidentyfikować długości fali linii w nim występujących, a następnie odczytać z odpowiednich atlasów lub tablic, jakim pierwiastkom odpowiadają znalezione linie. Atlasy linii widmowych stanowią konieczny element wyposażenia laboratoriów spektralnych. Zawierają fotografię widma żelaza wraz ze skalą długości fali i zaznaczonym położeniem innych pierwiastków. Na rysunku 8.16 przedstawiono fragment z atlasu linii widmowych.
Analiza ilościowa
W spektrograficznej analizie ilościowej wykorzystujemy zależność między stężeniem pierwiastka w źródle wzbudzenia a natężeniem emitowanego promieniowania. Pomiędzy natężeniem / promieniowania a stężeniem c składnika w próbce istnieje następująca zależność empiryczna:
I=acb (8.18)
w której a i b są to parametry charakteryzujące warunki wzbudzenia.
Funkcją natężenia promieniowania I jest zaczernienie płyty S. Można zatem metodą krzywej wzorcowej w układzie log c-S lub metodą wzorca wewnętrznego w układzie log c-AS (różnica zaczernień linii próbki i linii wzorca wewnętrznego) oznaczyć stężenie analizowanego pierwiastka. Analiza ilościowa metodą spektrograficzną jest procesem skomplikowanym i obarczona jest dużym błędem. Po wprowadzeniu metod AAS i ICP-AES bardzo rzadko wykorzystuje się klasyczną spektrografię w oznaczeniach ilościowych.
Wprowadzenie(ęlazmowych źródeł wzbudzenia do AES stanowi przełom w rozwoju tej metody. Powstały bardzo czułe i selektywne techniki analityczne w analizie pierwiastkowej ^oztworów-^Nalezy wyróżnić trzy techniki wzbudzenia plazmowego:
a) metodę z indukcyjnie sprzężoną plazmą (ICP),
b) metodę z plazmą indukowaną mikrofalami (ang. microwave induced plasma — MIP)
c) metodę z plazmą prądu stałego (ang. direct current plasma — DCP).
Powstały w ten sposób trzy metody atomowej spektrometrii emisyjnej:
ClCP-AES
MIP-AES
DCP-AES
164