Wielkością charakterystyczną dla substancji ulegającej utlenianiu lub redukcji w warunkach polarograficznych jest potencjał półfali E1/2. Dlatego El/2 jest wykorzystywany do identyfikacji depolaryzatorów. Równanie fali polarograficznej można wyprowadzić z równania Nemsta pod warunkiem, że reakcja na KER przebiega w sposób odwracalny. Reakcję na elektrodzie można przedstawić równaniem:
(12.7)
Mz+ + ze«*>M(Hg)
w którym Mz+ oznacza kation metalu (depolaryzator) ulegający redukcji, a M(Hg) — metal rozpuszczony w rtęci. Potencjał elektrody, wytworzony na granicy faz rtęć — roztwór, można przedstawić równaniem Nernsta:
£ker
RT [ M](Hg) zF[ [Mz+]aq
Korzystając z zależności wynikających z równania Ilkovića, można równanie (12.8) przekształcić i doprowadzić do postaci:
RT 1
ĄcER = -^1/2--(12.9)
„ ^ 0,059,
^KER ~ F1/2--log
/d,l - 4
Jest to równanie polarograficznej fali katodowej i wiąże potencjał elektrody kroplowej z wartościami natężenia prądu dyfuzyjnego.
Z równania fali polarograficznej możemy wyciągnąć następujące wnioski:
1) E1/2 — potencjał półfali jest wielkością charakterystyczną dla danego depolaryzatora i może być podstawą analizy jakościowej substancji. Wartość E1/2 zależy jednak od rodzaju elektrolitu podstawowego, jest więc wielkością warunkową, zależną od czynników wpływających na aktywność jonów depolaryzatora, takich jak: solwatacja, asocjacja jonów, kompleksowanie i równowagi kwasowo-zasadowe. Zależność E1/2 od składu elektrolitu podstawowego ilustrują dane zamieszczone w tablicy 12.1. Potencjał półfali można wyznaczyć graficznie z krzywej polarograficznej, zgodnie ze schematem przedstawionym na rys. 12.8.
2) na podstawie równania (12.9) można określić liczbę z elektronów biorących udział w reakcji redoks oraz wyznaczyć E1/2. W przypadku od
jest linią prostą
wracalnej reakcji wykres zależności EKER od log
o nachyleniu —. Prosta ta przecina oś odciętych przy potencjale półfali.
226