kscan25

Rys. 12.12. Zmiany potencjału elektrody w czasie w polarografii zmiennoprądowej sinusoidalnej; E_dc — zmiana składowej stałej potencjału elektrody, E_AC — zmiana składowej zmiennej potencjału elektrody

Rys. 12.13. Polarogram DC (linia przerywana) i AC (linia ciągła) mieszaniny kilku kationów

AC jest podobny do pierwszej pochodnej klasycznej krzywej polarograficznej. Potencjałowi półfali na krzywej DC-P odpowiada potencjał piku E_p na krzywej AC-P. Potencjałowi E_p odpowiada prąd piku /_p.

Polarografia zmiennoprądowa sinusoidalna w porównaniu z polarografią klasyczną charakteryzuje się:

1)    Lepszą rozdzielczością — w metodzie tej można rozróżnić dwa piki depolaryzatórów już przy różnicy potencjałów 45 mV, a w polarografii klasycznej dwa depolaryzatory są rozróżnialne przy różnicy E_1/2 wynoszącej 200 mV. Na rysunku 12.13 przedstawiono krzywe I—E otrzymane metodą DC i AC dla kilku depolaryzatorów.

2)    W polarografii AC uzyskuje się większą czułość oznaczeń, w porównaniu z polarografią klasyczną, substancji, które adsorbują się na powierzchni kroplowej elektrody rtęciowej. Substancje te można oznaczać już przy stężeniach 10“⁷ —10“⁸ mol-dm“³.

Odpowiednia metoda badania procesów adsorpcji i desorpcji zachodzących na_% KER z zastosowaniem sinusoidalnej polarografii zmiennoprądowej nazywa się tensametrią (ang. surface tension — napięcie powierzchniowe).

Polarografia zmiennoprądowa sinusoidalna nie odgrywa znaczącej roli w analizie, natomiast znalazła szerokie zastosowanie w badaniach fizykochemicznych, w szczególności do badania procesów redoksowych depolaryzatorów, kinetyki procesów elektrodowych i procesów adsorpcyjno-desor-pcyjnych.

233