medsadowa3

4.10.6. Odległość strzału

Odróżnia się następujące obrażenia postrzałowe: z przyłożenia broni, z bezpośred-niego-pobhża_(do 20—30 cm), t pobliża względnego oraz postrzały ż ^oddali. Bezpośrednie przyłożenie może pozostawić otarcie naskórka w postaci sztan-cowego odbicia końca lufy broni. W przypadkach, w których w miejscu przyłożenia broni skóra przylega do kośćca, najczęściej dochodzi do rozerwania tkanek na skutek działania rozpierającego-^jazów wybuchowych. Następuje rozerwanie brzegów rany, często promieniste i połączone z wieloodłamowymi złamaniami kości ^postrzał krónleina)., W postrzałach z pobliża w ranach wlotowych oprócz wspomnianych rąbków zabrudzeniami kontuzyjnego.można spostrzegać szerszy tzw. rąbek osmalenia, będący Wynikieir^działania wysokiej temperatury i gazów spalinowych. Można obserwować~cechy opalenia i oparzenia skóry, przylegające zmienione nitki ubrania itd. Ponadto w otoczeniu rany spostrzega się rozrzut drobin nie spalonego prochu.

Średnica pola rozrzutu i gęstość wbicia ziaren jest charakterystyczną wskazówką dla oceny odległości strzału. Jeśli średnica rozrzutu drobin prochu nie przekracza 10—15 cm, to może to odpowiadać postrzałowi z pobliża w granicach do 15-cm odległości (dla broni krótkiej). W przypadku broni długiej odległość ta jest nieco większa, a dla broni myśliwskiej może sięgać nawet 50—75 cm. Nąleży- także zwrócić uwagę na gęstość skupienia nie spalonych ziaren prochu, która wraz z odległością strzału szybko maleje (ryc. 4.19). W sytuacjach użycia broni nietypo-

Ryc. 4.19. Rozrzut drobin prochu w zależności od odległości strzału.

wej lub rozkalibrowanej liczba drobin może być wyraźnie większa. Można przyjąć zasadę, iż w przypadku amunicji typowej, tj. prochi^TShsdymnego, obecność pojedyńczyęh drobin prochu można jeszcze wykazywać prźyodległościach strzału 40—S0 rm dla broni krótkiej i 60—80 cmjiia^rnhi długiej. '

Czynność zabezpieczenia i zeskrobańianie spalonych drobin prochu na skórze i w ranie powinna być dokonana pod lupą, podobnie jak zabezpieczenie drobin na ubraniu. W razie niemożności dokonania zeskrobin na miejscu należy zabezpieczyć cały wycinek i przesłać do zakładu medycyny sądowej. W celu wykrycia śladów prochu stosuje się g4czynVVellensteina^obera,w którmrużyymsię roztworu (^ff^loaminy_^<±(mućznie^źz^^    ReaTccja ta

' wykrywa Związki rubhwr»^abarwiaiacDozośtałoim"nf5clnf'na^k61or nifibies-kawnzielony. Występuje obłoczkowe, smugowate zabarwienie grudek. Próba jest jednak nieswoista i wymaga dalszej kontroli. Pozostałe grudki z reakcji Wellen steina-Kobera poddaje się podgrzaniu na szkiełku (reakcja spiekania) W przyparł

lim

ku obecności prochu dochodsi do mikrodetonacji, powstaje charakterystyczny zapach nitratów, a pod mikroskopem stwierdza się piankowe spieki. Dalsze postępowanie odbywa się za pomocą odczynnika Griessa i IIlosvaya i powoduje powstawanie wokół resztek prochu różowego zabarwienia.

W obrębie rąbków zabrudzenia i .osmalenia mogą także znajdować się tu metaliczne antymonu, miedzi, ołowiu, żelaza. Ślady te pochodzą z zamęczysz i7.cn niesionych przez pocisk i gazy prochowe z lufybroni. W celu wykrycia sl.ulim metalicznych można używać,, odczynnika zawierającego ditizon rozpuszczony w czterochlorku węgla, a,dla drobin prochu uzupełniająco odczynnik Ltmgeyo (olla-naftylamina rozpuszczona w mieszaninie kwasu octowego i sulfanilowegn) Reakcje te zachodzą lepiej po alkalizacji skóry roztworem wodorotlenku sodowegu w podwyższpneriempmatufze (prasowanie żelazkiem).

W obrębie uszkodzeń, postrzałowych zadanych z pobliża, tj. w bezpośrednim oto ( zcniu rany wlotowej, stwierdza się żywoczerwone zabarwienie krwi i mięsni, m sto także różowe zabarwienie skóry. Zjawisko to, określane jakc(objaw Paltaul ta, |. i następstwem powstawania hemoglobiny tlenkowęglowej i miogTóbmy tlenkowy glowej prżez działanie gazów wybuchowych zawierających obficie tlenek węglu. Dodatni wynik badanego wyciągu mięśni i krwi pobranych ze zranienia—np. próbą Wolffa “jest przekonującym potwierdzeniem, że strzał został oddany z pobliża

Rany wlotowe zadane z broni myśliwskiej mają wygląd często nietypowy. W pr/.y padku strzałów z pobliża, nawet do odległości przekraczającej 50 cm, ładunek śrutu powoduje względnie jednorodne zranienie wlotowe o poszarpanych brzegach. Jeśli odległość strzału zwiększa się, powstają mnogie zranienia śrutowe, koncentrując*' się wokół otworu środkowego. W razie dużych odległości strzału są tylko pojedy n< /<• rozproszone zranienia śrutowe o różnej gęstości, uzależnionej od odległości.

Przestrzały, w których pocisk przeniknął różnej grubości warstwy anatomiczni' ciała, wymagają przeprowadzenia dokładnych badań i pomiarów kanału postrzałowego, rany wlotowej i rany wylotowej (ryc. 4.20).

Ryc. 4.20. Pomiary zranieii i kanalii |m strzałowego: E — rana wlotowa, A rn na wylotowa, AE — kanał postrzałowy, a — odległość rany wlotowe) oil stóp, b— odległość rany wylotowe| od stóp, AC= a-b, CE — projekcja kniintu po strzałowego na płaszczyznę pnprzei sną ciała, a kąt padania pocisku

h