Obraz21

iiajiepszemi przedstawicielami pierwotnego typu murzynów^p>ry oj. tąd zmieni się w rozmaitych szczegółach po rozpostarciu się na ogromnychlprze-strzeniach świata. Rasę murzynów afrykańskich z jej cechami osobliwet|Hj czaszką wązką, szczękami wystającemi, skórą czarno-brunatną, włosami wełniste* mi, nosem spłaszczonym i wargami pełnemi, wywiniętemi opisaliśmy Typ ich przedstawia się może najdoskonalej w narodach blizkich równiki, jak w Gwineji, ale rozciąga się daleko i szeroko po lądzie, cieniując się na jego pograniczach przez skrzyżowanie z rasami jaśniej zabarwionemi, jak berberouj® na okrainie północnej i arabowie na wschodniej. Zauważono, że w miarę posuwania się rasy ku południowi do Konga i krain kafrów, barwa skóry i rysy murzyńskie nie występują tak mocno i sprawiają takie wrażenie, jak gdyby wędrówł| ze stref środkowych do nowych klimatów zmieniła nieco typ. Pod tym względni najwybitniejsze są mało wyrosłe plemiona hotentocko-buszmariskie Afryki południ§pi (patrz rysunki 8, 12 c), bo zatrzymawszy wiele cech murzyńskich ^ czaszce wązkiej, włosach kędzierzawych i kształcie rysów, mają skórę zabarwioną jiśntf brunatno-żółto.

Rys. 24. Ahetka z wysp Filipińskich.

v Niepodobna przypuścić, że stało się to wskutek skrzyżowania typu murzyni® go z rasą jaśniejszą i istotnie niema żadnego dowodu istnienia takiej rasy, któraffl połączyła się z niemi. Jeżeli buszman stanowi szczególną odmianę murzyna®st to dpskonały wypadek przeobrażenia się ras, umieszczonych w warunkach? nowycji Wracając do Azji południowej, znajdujemy na półwyspie Malajskim i Filipin® nieliczne plemiona leśne, widocznie spokrewnione z adamańczykami i obejmowane ogólną nazwą negritosów (t.j. „małych czarnych”). Zdają się, że należą one do rasy, która kiedyś szeroko rozpościerała się po tej części świata i której szczątki femuszone były przez silniejsze rasy nowoprzybyłe szukać schronienia w górach. Rys. 24-ty wyobraża przedstawicielkę jednego z nich — ahetów z wyspy Luzon.

25. Melanezyjczssja

i Nakoniec idą szeroko rozlane i złożone odmiany rasy murzyńsko-wschodWeJ 'w krainie znanej pod imieniem Melanezji, Wysp Czarnych — ciągnące się od Nowej Gwińejj do FidżiJ Grupii rozmaitych wyspiarzów (rys. 25), należących do ptnisji biskupa Pattesonaflwskazuje' wyraźne podobieństwo do murzynów afrykań-ESkich, chociaż z pewnemi wybitnemi znamionami różnicy — w lukach brwiowych Rwypuklejszychil nosie wydatniejszym* nawet orlim, co stanowi uderzające przeciwieństwo z afrykaninemi Melanezyjczyc§ około Nowej Gwineji są zwani papuań-fezy kami od włosów wełnistych^ (malajskę papuwah — kędzierzawy), które często /wyrastają w ogromne wiechcie. Wielka rozmaitość barw skóry w Melanezp, od brunatno-czarnej • do czekoladowej? i orzechowo-brunatnej, dowodzi, że odbywały ^się tti liczne krzyżowańią, $ ludnością jaśniejszą. Zmieszanie to występuje u nadbrzeżnych mieszkańców Fidżi, gdzie _igda ^ciemna malanezyjska jest istotnie przeważającą, lecz skrzyżowana z jaśniejszą polynezyjską, do której należy wńefe narzeczy i cywilizacja^wysp. Nakoniec tasmańczycy byli ludem daleko odsuniętym należącym do murzynów wschodnich^-:

W Australji, tej rozległej lądo-wyspie, której rośliny i zwierzęta nie są tatiens, jak w Azji, lecz wydają się pozostałością dawno upłynionego okresu dziejów