— Składowe 2 i 3, poruszające się po okręgu, są w obecności pola B0 przyspieszane lub spowalniane przez efekt indukcji magnetycznej, w zależności od kierunku ich ruchu. Ich częstości kołowe są zwiększane lub zmniejszane o
| I e „ uB
Z ITIq fl
Wyrażenie to jest niemal dokładnie takie samo jak wprowadzone już określenie częstości Larmora. Różni się ono od częstości Larmora jedynie czynnikiem 2, ponieważ w tym przypadku mamy do czynienia z orbitalnym momentem pędu (g = 1) zamiast — jak przy częstości Larmora, odnoszącej się do rezonansu spinowego — ze spinem (g = 2).
W podejściu klasycznym możemy obliczyć przesunięcie częstości 5oj dla oscylatorów składowych w następujący sposób: w przypadku bez zewnętrznego pola magnetycznego częstość kołowa składowych elektronów jest równa o)0. Siły kulombowska i odśrodkowa równoważą się, czyli 2
mfflor = --r-r.
47t£0 r
Jeżeli wzdhiż osi z działa jednorodne pole magnetyczne B0, to dodatkowo działa jeszcze siła Lorentza. We współrzędnych prostokątnych mamy wówczas następujące równania ruchu:
mx+mcolx—eyB0 = 0, |
(13.9a) |
my+mmly—eźBo = 0, |
(13.9b) |
mz+m(L>lz - 0. |
(13.9c) |
Z równania (13.9c) natychmiast otrzymujemy rozwiązanie dla oscylatora składowego l:z = z0exp(i©0/), czyli częstość elektronu oscylującego w kierunku osi z nie zmienia się.
Szukając rozwiązań równań (13.9a) i (13.9b), stosujemy podstawienie u = x+iy oraz v = x—iy. Łatwo można pokazać, że równania te mają następujące rozwiązania (przy spełnieniu warunku eBJ2m « <u0):
u = u0exp[i(tD0—eBo/2m)t], v = v0 exp [i (©0 +eBf/lm) /].
Są to równania ruchu po okręgu, lewoskrętnego i prawoskrętnego, o częstościach kołowych oj0 + 5a>, 8© = eB0/2m. Zatem oscylatory składowe elektronu 2 i 3 emitują i pochłaniają światło spolaryzowane kołowo o częstości ©0±5©.
W takim razie model klasyczny poprawnie opisuje rozszczepienie obserwowane w normalnym zjawisku Zeemana.
Zmiana częstości ma wartość
1 e R — "o-
4n m0
8(o ~2k
8v =
(13.10)
Dla pola magnetycznego o natężeniu B0 = 1 T dostajemy
(13.11)
8v = 1,4 • 1010 s 1 = 0,465 cm *.
244